น้ำหยดแรกหล่นลงมาจากดวงตาแห้งแล้งของหญิงสาวที่รู้สึกรวดร้าวหัวใจอย่างหนักเมื่อแน่ใจว่าสิ่งที่คิดมาตลอดทางนั้นเป็นความจริง เธอไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัวทั้งที่อยากหันกลับไปมองเจ้าของเสียงทุ้มลึกซึ่งสำเนียงนั้นประทับลงในความทรงจำของเธอแนบแน่น
“มันเป็นเรื่องจริงใช่มั้ยคะ...มันเป็นเรื่องจริง ที่คุณคือเขมราช อัครินทร เจ้าของตึกอัครินทรที่ฉันยืนอยู่ตอนนี้”
เสียงของปรายฟ้าพาลจะแหบแห้งไปหมดเมื่อเธอหันกลับไปพบกับร่างสูงใหญ่ยืนนิ่งอยู่ที่ประตู ชายหนุ่มซึ่งเธอคุ้นเคยหากทว่าการแต่งกายนั้นหาใช่ดังที่เธอเคยเห็น เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาคมคายยิ่งกว่าเทพบุตรดูภูมิฐานภายใต้ชุดสูทผ้าไหมแพงระยับที่เธอไม่ชินตา เธอเห็นอะไรบางอย่างฉายชัดบนใบหน้านั้นราวบอกความเสียใจ แต่ก็ยังคงน้อยไปกว่าความระทมทุกข์ที่กำลังบั่นทอนความรู้สึกของเธอในตอนนี้ ร่างสูงตระหง่านก้าวเข้ามาใกล้หญิงสาวและหยุดนิ่งอยู่ตรงหน้า ใกล้เสียจนได้ยินเสียงล
