ปรายฟ้ายังพยายามนิ่งใจเย็นหลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเป็นชุดนอนผ้าซาตินสายเดี่ยวสวมทับด้วยเสื้อคลุมตัวยาวก็หยิบหนังสือเล่มเล็กมานั่งอ่านทั้งที่สายตานั้นพร่าไปหมดด้วยไม่แน่ใจอะไรบางอย่าง
เขาคงกลับไปแล้ว....หญิงสาวค่อย ๆ ปิดหนังสือขณะน้ำหยดน้อยร่วงผล็อยลงมาจากดวงตาคู่สวย ฝนฟ้าตกหนักเช่นนี้มีหรือที่เขาจะมานั่งทนรอเธอให้เสียเวลา อาจขับรถกลับกรุงเทพไปเสียแล้วกระมังเพราะคงถอดใจกับการประชดประชันไม่เข้าท่าของผู้หญิงไร้ค่าในสายตาของเขา
“คุณปราย!...คุณปรายครับ ย้งเองครับคุณปราย”
เสียงของนายย้งดังขึ้นพร้อมเคาะประตูหลายหนจนปรายฟ้าต้องลุกจากที่นอนเพื่อผลักประตูห้องออกไป
“นายย้ง...มีอะไรคะ เรียกปรายเสียงดังเลย”
“คุณปรายครับ คือคุณเขมราช...”
“ไม่ต้องบอกก็ได้นะคะว่าเขากลับกรุงเทพไปแล้ว ปรายง่วงแล้วล่ะค่ะ”
“เปล่าเลยครับคุณปราย คุณเขมราชนั่งตากฝนคอยคุณปรายอยู่ในสวนข้างบ้าน นี่ฝนก็ตกนานเป็นชั่วโมงแล้วนะครับ
