“ลุงก็คงไม่สนใจเรื่องอื่นหรอกขิม แต่คนเพิ่งมีเมียทำไมมานั่งซังกะตายอยู่แบบนี้ ที่สำคัญฉันแค่อยากรู้ที่มาที่ไปว่าทำไมถึงได้หยุดเดินหน้าเทคโอเวอร์กิจการโรงแรมเสียดื้อ ๆ “
รอยยิ้มอ่อนจางระบายอยู่บนใบหน้าของเขมรินซึ่งวันนี้งดงามทว่าดูเคร่งขรึมภายใต้ชุดเดรสแขนยาวผ้ากำมะหยี่สีน้ำเงินเข้มทอลายโดยเพิ่มความหรูของชุดด้วยเข็มขัดกำมะหยี่สีดำและรองเท้าส้นสูงหัวเปิดหนังกลับสีเดียวกันกับชุดก่อนที่ร่างระหงจะก้าวมาหยุดตรงหน้าพี่ชายซึ่งใบหน้าคร้ามคมในวันนี้ซูบหมองจากวันก่อน
“ป้านางบอกว่าคุณปรายตกบันไดเข้าโรงพยาบาล แล้วทำไมพี่เขมมานั่งเหมือนคนอมทุกข์อยู่ที่นี่ล่ะคะ”
หญิงสาวไม่ได้รับคำตอบใดนอกจากความเงียบที่ล่องลอยท่ามกลางบรรยากาศอึมครึมโดยมีเอกวินผู้อยู่เบื้องคนสำคัญทรุดกายลงนั่งฟังบุคคลทั้งสองเริ่มปรับทุกข์ต่อกันอย่างไม่ปิดบังอยู่ใกล้ ๆ
“ขิม...พี่ทำผิดกับเมียพี่อีกครั้งหนึ่งแล้ว ระหว่างเรามีแต่ความหวาด
