จวนรุ่งสางแล้วในอีกไม่นานที่ท้องฟ้าเบื้องนอกจะเปลี่ยนจากสีดำทะมึนเป็นสีเทาเข้มก่อนค่อยอ่อนจางเมื่อความมืดรางเลือน เขมราชยังคงลืมตามองภาพความเป็นไปภายนอกหน้าต่างขณะนอนเหยียดยาวบนเตียงเล็กโดยมีร่างบอบบางอิงแอบแนบชิดโดยวางศีรษะอยู่บนแขนข้างหนึ่งของเขาราวใช้หนุนต่างหมอนภายในห้องที่ยังคงมีแสงสว่างจากตะเกียงดวงน้อยซึ่งยังคงทำหน้าที่ของมันมิบกพร่อง แม้ละอองไอของความเหน็บหนาวในเวลาแห่งอรุณรุ่งจะโอบคลุมบรรยากาศในผืนป่าใหญ่ หากก็มิได้ทำให้เรือนร่างเปลือยเปล่าของทั้งสองใต้ผ้านวมผืนหนาเย็นเยือกตามไปด้วย ตรงข้ามความร้อนที่แผ่ออกมาจากกายที่แนบชิดกลับส่งผ่านความอบอุ่นจนแทบมิรู้สึกถึงห้วงเวลาที่กำลังจะผ่านพ้นไป
ชายหนุ่มยิ่งกระชับอ้อมกอดทุกครั้งที่ร่างบางในอ้อมแขนกระสับกระส่ายไปมาราวโหยหาอุ่นไอจากกายแข็งแกร่งทั้งก็อดใจไม่ไหวที่จะฝังปลายจมูกโด่งบนเรือนผมนุ่มนวลยาวสยายที่กระจายเต็มแข
