น้ำเสียงเย้ยเยาะอย่างนางมารร้ายเสียดแทงเข้าไปในหัวใจของปรายฟ้าขณะหญิงสาวกำหูโทรศัพท์ไว้แน่น ถ้าอัญชิสามานั่งอยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้คงได้สมน้ำหน้าที่เห็นน้ำตาของเธอหลั่งเป็นสาย หากแต่เธอต้องสำแดงความรวดร้าวให้ผู้หญิงไร้ยางอายคนนั้นได้รู้ไปใยในเมื่อคนที่คอยวิ่งตามผู้ชายเลือดตาแทบกระเด็นคือหญิงไร้ค่าผู้นั้น
“ขอบคุณนะคะที่อุตส่าห์โทรมาบอกเรื่องระหว่างคุณกับสามีของดิฉัน แต่คุณอัญชิสา...คุณคงจะเหนื่อยน่าดูเลยนะคะที่ต้องมาคอยตามติดสามีคนอื่นแบบนี้ ดิฉันไม่ซีเรียสเลยค่ะกับการที่เขมเขาจะไปหาเศษหาเลยหรือแม้แต่สวะข้างถนน ดิฉันเข้าใจค่ะว่าพวกลักกินขโมยกินของคนอื่นพวกนี้ทำไปตามสัญชาติญาณและสะกดคำว่าคุณธรรมไม่เป็น อ้อ...คุณอัญชิสารู้หรือเปล่าคะว่าที่ดิฉันพูดถึงเป็นพวกไหน”
“...”
“เดรัจฉานไงคะ ใช้แต่สัญชาติญาณ ไม่รู้จักคำว่า คุณธรรม ที่เป็นคำสูงส่งอย่างที่สุดของพวกมนุษย์”
“กรี๊ด!!...แก! นังปรายฟ้า...แกว่
