11
1528 Words
วันนี้เขาไม่มีคนขับรถ เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นเขาขับรถด้วยตัวเอง
“ยังเจ็บอยู่ไหม”
“คะ?”
เธอทำหน้างงกับประโยคของเขา พอสบตาก็หน้าแดง เขาคงไม่ถามอะไรลามกแบบนั้นใช่ไหม แต่ประโยคถัดมาของเขาทำให้เพียงดาราหน้าแดงหนักกว่าเก่า
“ครั้งแรกก็แบบนี้ละคุณ พอต่อไปก็ชินไปเอง คุณคงไม่หวังเก็บแต้มหรอกนะ”
“คะ?” เธอทำหน้างงอีก เก็บแต้มอะไรของเขา
“ผู้หญิงบางคนชอบเก็บแต้มไปเรื่อย ลองกับผู้ชายคนโน่นคนนี่อยากรู้ว่าเหมือนกันไหม”
เพียงดาราถึงบางอ้อ เธอตาโตหันขวับไปมองเขา เป็นครั้งแรกที่เธอเกลียดขี้หน้าเขาจับใจ
“เป็นแค่ลูกหนี้กล้าดียังไงมามองผมด้วยสายตาแบบนั้น”
“ฉันเป็นลูกหนี้ไม่ใช่ทาสในเรือนเบี้ยของคุณสักหน่อย”
เพียงดารารู้สึกว่านี่เป็นครั้งแรกที่เธอกล้าเถียงผู้ชายหน้ายักษ์แบบเขา จริงๆ แล้วครามเป็นคนหน้าตาดีหล่อเหลาคนหนึ่ง แต่เสียดายชอบทำหน้าบึ้ง
เธอไม่รู้ว่าเขามีความหลังฝังใจอะไรกับผู้หญิง เห็นผู้หญิงแล้วทำท่าเหมือนโกรธกันมาสักร้อยปีร้อยชาติเสียอย่างนั้น
ร้านอาหารที่เขาพาเธอมารับประทานหรูหราจนเธอยืนขาแข็ง เขาคงไม่แกล้งพาเธอมากินร้านแพงๆ แล้วหักเงินเดือนเธอหรอกนะ เพราะสิ้นเดือนเขาก็ต้องหักเงินเธอใช้หนี้อยู่แล้ว
เธอไม่ค่อยไว้ใจเขา นักธุรกิจหน้าเลือดแบบเขาคิดละเอียดรอบคอบไม่ยอมให้ขาดทุนแน่นอน
“สั่งเลย ตามสบายนะ”
“คุณคงไม่คิดเงินค่าอาหารกับฉันย้อนหลังหรอกนะคะ”
“คุณคิดว่าไงล่ะ”
“ฉันไปกินก๋วยเตี๋ยวข้างทางดีกว่าค่ะ”
“กินเถอะคุณ ผมจ่ายเอง”
เธอมองเขาอย่างไม่เชื่อถือ แต่เขาก็หันไปสนใจกับการสั่งอาหาร เธอไม่อยากเซ้าซี้ก็เลยค่อยๆ กินอาหารอย่างเรียบร้อย
“นี่ไม่ใช่ทางกลับบริษัทนี่คะ”
เธอเอ่ยถามสีหน้าเหลอหลาหลังจากรับประทานอาหารเสร็จและต้องนั่งรถกลับกับเขาอีกครั้ง
“ช่วงบ่ายผมไม่เข้าบริษัท”
“มีนัดกับลูกค้าเหรอคะ แต่เอ๊ะ! ไม่เห็นมีในตารางนัดเลย”
เพียงดาราเปิดสมุดตารางงาน กวาดสายตามองก็ไม่พบข้อมูลการคุยงานกับลูกค้าหรือนัดกับใครนอกสถานที่เลย
หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งก็ผวาเมื่อเห็นตึกสูงใหญ่ตรงหน้า คอนโดมิเนียมหรูที่เธอหนีออกมาในเช้าวันนี้
หนีตาย!!!
เพียงดาราส่ายหน้าไปมาเมื่อเจ้านายจอมเผด็จการลงมาเปิดประตูรถให้ เขายืนค้ำอยู่ตรงนั้น ทำให้เธอนั่งขาแข็ง
“ลงมาครับ จะนั่งอยู่ในนั้นให้งอกรากเลยหรือไง”
“ไม่ไปค่ะ”
“เรามีธุรกิจที่ต้องตกลงกัน”
“ธุรกิจอะไรคะ”
“หนี้สินของคุณ”
“ตกลงกันที่ทำงานก็ได้ค่ะ”
“ผมไม่เข้าไปที่ทำงานอีกแล้ววันนี้ ถ้าไม่ตกลงที่นี่ผมจะคิดทบต้นทบดอก แต่ถ้าคุณขึ้นไปคุยกับผมบนห้อง ได้นั่งตากแอร์เย็นฉ่ำ ดื่มน้ำแก้กระหาย ผมจะลดหนี้ให้คุณทันที”
เธอมองอย่างไม่ไว้ใจ ครามเป็นพวกไว้ใจไม่ได้ เธอสาบานว่าจะไม่ขึ้นห้องไปกับเขาเด็ดขาด
“ว้าย!”
เพียงดาราแค่คิดว่าจะไม่ขึ้นไป แต่คนบ้าป่าเถื่อนแบกเธอขึ้นบนบ่าพาเธอตรงไปยังลิฟต์
พอเธอจะตะโกนให้คนช่วยเขาก็หวดสะโพกแรงๆ
“โอ๊ย! คนบ้าป่าเถื่อน”
“ลิฟต์ส่วนตัวของผมเอง ร้องแหกปากก็ไม่มีคนมาช่วยคุณหรอก”
พออยู่ในลิฟต์เขาก็พูดอย่างเป็นต่อ ยื่นหน้าเข้ามาหายียวนกวนประสาท เธอถลึงตาเข้าใส่ ครามหัวเราะลงลูกคอ เพียงดารากะพริบตาปริบๆ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นคนหน้ายักษ์หัวเราะ
“คุณหัวเราะอะไร”
“ไม่เคยเห็นคุณทำหน้าแบบนี้ แถมกล้ามากนะถลึงตาใส่ผมด้วย”
เขาเดินเข้าหา ก่อนจะค้ำมือไปกับผนังลิฟต์ เธอเม้มปากแต่หนีเขาไม่พ้นเลยโดนกักเอาไว้ในอ้อมแขนแกร่ง
ครามก้มลงมาหา เธอหลับตาปี๋ดันอกกว้างของเขา ก่อนที่ประตูลิฟต์จะเปิดออก
ร่างสูงกระชากทีเดียว ร่างเล็กก็ปลิวออกไปจากลิฟต์อย่างรวดเร็ว
“นี่คุณ”
เธอกดเท้าเอาไว้ ไม่ยอมให้เขาลากเข้าไปภายในห้อง
“ไม่อยากลดหนี้สินหรือไง”
เขาดันเธอเข้าไป หญิงสาวผวา หันมามองประตูห้องที่ปิดเรียบร้อยแล้ว เธอถอยหนีก่อนจะไปชนเข้ากับโซฟากลางห้อง
“ว้าย!”
เพียงดาราผวาก่อนที่ร่างสูงจะตามมาทาบทับ เธอเม้มปากแน่น ดันอกกว้างของเขาออกห่าง
“ยกแรกผมขอเป็นค่าอาหารแล้วกัน”
“ไหนคุณบอกว่าคุณจ่าย”
เธอระล่ำระลักถามตาโต
“ผมบอกว่าผมจ่าย แต่ผมบอกคุณหรือเปล่าว่าผมเลี้ยง”
ใช่... เขาไม่ได้บอก
แต่...
“คนเจ้าเล่ห์” เธอว่าเขาอย่างโมโห
“เวลาคุณโมโหนี่น่าฟัดชะมัดเลย แต่ผมจะชอบที่สุดเวลาคุณโมโหใต้ร่างผม”
“โรคจิต”
“ผมเปล่า แค่ผมหิวคุณ วันนั้นได้ชิมไปแค่ครั้งเดียวเอง”
“คุณมันเจ้าหนี้หน้าเลือด”
“ผมยอมรับก็ได้”
“ฉันเกลียดคุณ”
“รู้อะไรไหม คุณเป็นผู้หญิงคนแรกเลยที่บอกว่าเกลียดผม ผมชอบจัง ไม่เคยมีผู้หญิงบอกว่าเกลียดผมเลยสักคนเดียว”
ครามล้วงมือเข้าไปภายในเสื้อตัวสวย เธอดิ้นเขาก็จับมือของเธอกดไปกับพนักโซฟา ยิ่งเธอดิ้นเสื้อผ้าก็ยิ่งหลุดหลุ่ย หญิงสาวฮึดฮัดขัดใจ ก่อนจะตาโตเมื่อปากหนาทาบทับลงมาหา
“อื้อ...”
เธอส่ายหน้าหนี เขาบีบปลายคางสวยเอาไว้ บดจูบอย่างดุดัน มืออีกข้างกดมือของเธอเอาไว้แน่นเพื่อพันธนาการไม่ให้เธอหนีไปไหนได้
ร่างกายของเธอถูกล็อกด้วยร่างกายสูงแกร่งแข็งแรงของเขา อะไรบางอย่างที่เสียดสีกับหน้าท้องทำเธอหน้าแดงก่ำ
เขาล้วงมือเข้าไปสำรวจภายในซอกรักฉ่ำเยิ้ม เธอหนีบขาพยายามต่อต้านแต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผลเมื่อเขาสอดนิ้วเข้าไปในร่องสาวได้เป็นผลสำเร็จ
“คุณเยิ้ม”
“คุณ อ๊า... ไม่เอา ปล่อยนะ”
“อยากให้ปล่อยจริงๆ เหรอ”
เขาเอ่ยถามสีหน้าเจ้าเล่ห์ พร้อมๆ กับขยับนิ้วไปมาเสียดสีกับติ่งเสียว
“อ๊า... บอกให้ปล่อยยังไงเล่า อ่ะ!”
เธอหน้าแดงหนักกว่าเก่าเมื่อเขาแหย่แยงนิ้วเข้าไปในซอกกายสาว จ้วงลึกเข้าไปภายในทำเอาเสียวจนถึงมดลูก
“อาทิตย์นึงแล้วคุณน่าจะหายแล้วนะ”
ยิ่งเขาพูด เธอยิ่งหน้าแดง หญิงสาวเกลียดเขาจับใจ แต่ตอนนี้ท่อนล่างของเธอกำลังโดนกระชากหลุดออกจากร่าง ท่อนบนก็หลุดลุ่ยจนเธอใจหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม
“อื้อ...”
เธอร้องประท้วงแต่ดูเหมือนว่าจะทำอะไรไม่ได้ แค่ดิ้นอึกอักอยู่ใต้ร่างเขาให้เขาถอด ดึง ทึ้ง จนเกือบเปลือยเปล่า
“ไม่เอา พอแล้ว”
“ยังไม่ทันได้ทำอะไรเลย จะพอได้ยังไง”
เขากระชากเน็กไทออกจากตัวก่อนจะมัดมือของเธอเอาไว้ แล้วปลดกระดุมเสื้ออย่างรวดเร็ว แผงอกกว้างของเขาทำเอาเพียงดาราต้องกลืนน้ำลายติดกันหลายครั้ง
“คุณเพียง”
เขาเอ่ยเรียกเสียงทุ้มนุ่มหวาน เธอสะบัดหน้าหนีเม้มปากแน่น พยายามขยับมือของตัวเองให้หลุดพ้นจากพันธนาการ แต่ดูเหมือนจะทำให้เธอเจ็บตัวเปล่าๆ
“แน่ใจนะว่าคุณจะไม่ลืมตามองว่าผมกำลังจะทำอะไร”
เธอลืมตาในทันที พบว่าเขากำลังดึงกางเกงในของเธอพ้นไปจากสะโพกผาย
เพียงดาราหนีบขาของตัวเองเอาไว้ไม่ให้เขาดึงกางเกงในพ้นไปจากสะโพกได้สำเร็จ
คนที่เหนือชั้นกว่าขยำทรวงอกอวบอิ่มของเธอเพียงไม่กี่ครั้ง เธอดิ้นรนส่ายท่อนบนหนี เลยทำให้ท่อนล่างถูกลอกคราบได้โดยง่าย
“ปล่อยนะ!”
ท่าหวาดเสียวทำเอาท้องไส้ของเธอตีรวนกันไปหมด เขาแทรกกายเข้าไปตรงหว่างขา สิ่งที่ทำให้เธอหายใจไม่ออกคือแก่นกายของเขาที่กำลังถูไถอยู่ตรงปากถ้ำ
“คุณคราม ไม่เอาแบบนี้”
“ไม่ชอบท่านี้เหรอ แต่ผมชอบนะ ท่าแรกเอาแบบนี้ก่อน ท่าต่อไปค่อยเปลี่ยน”
“ไม่ค่ะ อื้อ...”
เธอสะดุ้งร้องคราง พาสะโพกหนี เขาก็ช้อนสะโพกของเธอเอาไว้ ครามนิ่วหน้าด้วยความเสียวในความคับแน่นของเธอ
เพียงดาราตอดรัดเขาทุกทิศทาง การส่ายสะโพกก็เหมือนกับเป็นการทำให้เขาฝังกายเข้าไปล้ำลึกมิดเม้นยิ่งขึ้น
“อ๊า...”
เธอร้องครางเสียงหลงเมื่อความเป็นชายผลักดันเข้ามาในร่องจนมิดเม้น เธออ้าปากร้องไม่ออกเมื่อเขาฝังแน่นให้เธอตอดรัดทุกทิศทาง
- Writer
