ชั่วโมงต่อมา_
บรรยากาศเริ่มเปลี่ยนไปกว่าเดิม เมื่อใบหน้าสวยไร้รอยยิ้ม และเอาจริงจังกับทำหน้าที่ของตัวเองให้เสร็จ
"เพลง...เน่จะถามเพลงดีไหม" โมเน่เอ่ยบอกเสียงเบา รีบมานั่งชิดเพื่อนสาวขณะเธอพับกระดาษหลากสีให้เป็นดอกไม้
"ถ้าเรื่องคุณแม่ไม่ต้องถามเราหรอก ไม่มีอะไรน่าห่วงสักหน่อย"
"ไม่ใช่แค่เราเป็นห่วงนะ ดูหน้าคนบนนั้นด้วย ยังไม่เหมือนเดิมเลย" เธอชี้ไปทางโครงสร้างศาสา ที่มีพี่ชายกำลังปีนทดสอบคานเหล็ก หลังช่วยพวกเธอจัดแจงสถานที่เรียบร้อยแล้ว
"อย่าทำให้เรารู้สึกแย่เลยเน่ เราไม่อยากเห็นคนเป็นห่วงเราหรอกนะ" ถึงคำพูดของบุพการียังดังก้องอยู่ในหัวสมอง มันก็ยังดีกว่าถ้าส่งผลให้คนรอบข้างรู้สึกแย่ตามกัน
"เน่อยู่ตรงนี้นะเพลง เราเป็นเพื่อนสนิทกัน มีอะไรพร้อมเล่าขึ้นมาบอกเน่เลยนะ"
"ขอบคุณนะเน่ เธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเราเลย" เพลงพิณจับมือเพื่อนสาวไว้ข้างนึง
"เพลงก็เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเ
