“นั่นสินะ ถึงกระหม่อมจะมิได้บาดเจ็บเช่นน้องเจ็ด แต่ถ้ารักษามิทันก็มิแน่ว่าจะรอด กระหม่อมเองก็คิดดีแล้วที่จะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้อีก หากเดินหน้าต่อก็มิรู้ว่าจะสำเร็จไปได้เช่นไร ในเมื่ออำนาจทุกอย่างอยู่ฝ่ายนั้นมากกว่าครึ่ง” จางจินเอ่ยบอกอย่างที่คิด ทำเอาซางไห่ถึงกับขบกรามแน่น มิคิดว่าทั้งสองจะยอมแพ้ง่ายๆ
“ดี!..ดีจริงๆ ร่วมหัวร่วมหางกันมานาน ทว่าอยากจะหยุดก็หยุดง่ายๆ กระนั้นหรือ” เสียงรอดไรฟันเปล่งออกมา นัยน์ตาแดงก่ำคุกรุ่นไปด้วยความโกรธ
อู่เทียนเข้าใจดีว่าพระเชษฐาต้องรู้สึกเช่นนี้ แต่ถึงอย่างไรสิ่งที่เอ่ยออกไปแล้วเขามิมีทางเปลี่ยนใจเป็นแน่
“กระหม่อมขอตัวไปพักผ่อนก่อน ต่อจากนี้คงมิได้มาที่นี่บ่อยนัก หากเกี่ยวกับเรื่องนั้น ขอพระราชทานอภัยพ่ะย่ะค่ะ” อู่เทียนเอ่ยขึ้นเพราะอยู่ต่อก็รังแต่จะเกิดปัญหา
“กระหม่อมเองก็คงต้องทูลลาเช่นกันพ่ะย่ะค่ะ” จางจินเอ่ยขึ้นบ้าง ก่อนที่ทั้งคู่จะคำนับพระเชษฐา
