“ข้าสั่งให้ไปล้างคอกม้า มิต้องใส่ใจเรื่องของผู้อื่น เสด็จพี่ข้ามามิเห็นหรือ” เสียงทุ้มเอ่ยบอกสาวใช้ของตน ผู้ถูกเรียกจำต้องเดินก้มหน้ามาหยุดใกล้ท่านอ๋องทั้งสอง
“คำนับอ๋องเจ็ดเพคะ” สตรีตัวน้อยย่อตัวลงพร้อมกับยกมือทับกัน ท่าทางนอบน้อมต่างจากแต่ก่อนมาก เพราะอ๋องแปดบังคับให้เรียนรู้ขนบธรรมเนียมง่ายๆ ในวัง และเรื่องมารยาทเกี่ยวกับการพบปะกันของคนในราชวงศ์ ซึ่งตัวนางเองก็ไม่รู้ว่าจะต้องร่ำเรียนไปทำไม
ฟูหรงซึ่งมิได้มาที่จวนนี้ตั้งแต่ออกไปปราบกบฎถึงกับชะงักงัน เมื่อเห็นสาวใช้คนโปรดของอนุชาซึ่งมิได้เจอมานานกว่าสองเดือน โจวสุ่ยเห็นเช่นนั้นก็เกิดอาการหงุดหงิด จึงรีบดึงเอาแขนเล็กให้มายืนอยู่ข้างกาย
“หึ! ทำไม กลัวข้าจะแย่งนางงั้นหรือ”
“มิมีผู้ใดแย่งนางไปได้หรอกพ่ะย่ะค่ะ เพ่ยหลันต้องอยู่กับกระหม่อมเท่านั้น” ตอบกลับเสียงเรียบ ทำเอาฟูหรงถึงกับส่ายหัว เขาไม่เคยเห็นโจวสุ่ยหวงแหนสตรีใดมาก่อน แม้จะพอใจในรูป
