“ดาวเต็มท้องฟ้าเลย” นิ้วเล็กชี้ไปยังหมู่ดาวท่อแสงระยิบระยับท่ามกลางความมืดมิดของท้องฟ้ากว้างบนดาดฟ้าบ้านพัก ใบหน้าของเด็กชายตัวน้อยทั้งสองประดับด้วยรอยยิ้มปริ่มสุขที่หันไปทางซ้ายก็เจอแม่ หันไปทางขวาก็เจอพ่อ มีความสุขที่มีพี่น้องตั้งมากมาย มีความสุขที่มีญาติผู้ใหญ่คอยให้ความเอ็นดู ดีใจที่ได้มีครอบครัวที่ใหญ่และอบอุ่น
“ป๊าๆ” เมฆเงยหน้ามองคนเป็นพ่อพร้อมรอยยิ้ม แววตาเป็นประกายเปี่ยมสุข
“ว่าไงครับ” วราวางมือบนหัวของเมฆแล้วลูบสัมผัสอย่างอ่อนโยน
“อยากเรียกป๊าเฉยๆ”
“รักป๊าล่ะสิ”
“รักป๊า แต่ป๊าต้องรักเมฆเยอะๆ ด้วยนะ” แขนเล็กวาดไปบนตัวของผู้เป็นพ่อ ในถ้อยคำแฝงไปด้วยความกระดากอาย แต่ก็อยากบอกความรู้สึกของตนเอง ระบายความสุขที่มันล้นเอ่อในหัวใจดวงน้อยๆ
“รักเยอะสิครับ ความรักของป๊าที่มีให้เมฆมากกว่าดาวบนท้องฟ้าอีกนะ” วราชี้ไปยังดวงดาวบนท้องฟ้าที่มีมากจนไม่สามารถนับได้
“รักป๊าเยอะ” คนตัวเล็กกระช
