“โอ๊ย เจ็บๆ หม่าม้ามือหนักจังครับ” ทันทีที่ปลายนิ้วของเอวาแต้มยาเนื้อครีมสีขาวไปบนรอยฟกช้ำที่หน้าลูกชาย เสียงร้องโอดโอยก็ดังลั่นจนทุกคนหันมามอง
“ทีเมื่อก่อนหกล้มมาเรียกหาแต่หม่าม้า วันนี้ว่าหม่าม้ามือหนักซะงั้น”
“วราอยากอ้อนเมียครับ” วรากระซิบกระซาบบอกคนเป็นแม่ไปตามตรง
“มุกช่วยมาทายาให้วราหน่อยลูก หม่าม้าจะเข้าไปดูแม่ครัวเตรียมอาหารสักหน่อย ไม่รู้ทำไปถึงไหนกันแล้ว เลยเวลาเด็กๆ หิวแย่” เอวาสนองความต้องการของลูกชาย คนเจ็บยิ้มกริ่มถูกอกถูกใจ จนคนเป็นแม่อดมองค้อนไม่ได้
“ค่ะหม่าม้า” มุกยังคงเก้อเขินที่เรียกแม่ของวราว่าหม่าม้า เธอเดินเข้าไปนั่งแทนที่ รับหน้าที่ทายาให้กับคนช่างสำออย นึกหมั่นไส้รอยยิ้มคนเจ้าเล่ห์ แต่ยังไม่ทันได้จรดปลายนิ้ว ก็มีคนอยากทำหน้าที่นี้แทน ทั้งที่ยังเคี้ยวแอปเปิ้ลกร้วมๆ
“เมฆทายาให้ยักษ์เองครับ”
“หมอกช่วยทายาให้ยักษ์ด้วยครับ”
“เออ…” ใจหนึ่งก็ดีใจที่ลูกจะทำแผลให้ แ
