“พี่ปุ้ยๆ บ้านพี่ปุ้ยเหมือนบ้านน้าระวีไหม” เสียงของเมฆกับหมอกดังแทบจะตลอดเวลาของการเดินทางจากกาฬสินธุ์มาสกลนคร เมื่อใกล้ถึงบ้านปุ้ยยิ่งมีคำถามเกิดขึ้นมากมายไม่หยุดหย่อน
“บ้านพี่ปุ้ยเป็นบ้านชั้นเดียวค่ะ”
“บ้านพี่ปุ้ยมีที่จับปลาไหม”
“มีค่ะ มีนาข้าว มีคลองเหมือนกัน แต่เป็นคลองส่งน้ำนะคะ ตอนเด็กๆ พี่ปุ้ยชอบไปเล่น ถ้าช่วงเปิดประตูน้ำ น้ำจะแรง เหมือนเล่นสไลด์เลยค่ะ” ปุ้ยคิดถึงวัยเยาว์ที่มีชีวิตเหมือนเด็กชนบททั่วไป วิ่งเล่นตามท้องนา กระโดดเล่นน้ำคลอง
“หูยยยย จะเล่นแบบพี่ปุ้ย” เจ้าแฝดตื่นเต้นตาโตขึ้นมาทันที อยากเล่นแบบพี่ปุ้ยบ้าง
“วิ่งคันนายังไม่เบื่อกันอีกเหรอครับ” ธารากระเซ้าหลานชายที่มีพลังงานล้นเหลือ
“ไม่เบื่อครับ”
“แต่นาข้าวไม่ใช่ของบ้านพี่ปุ้ยนะ แต่วิ่งเล่นได้ค่ะ” ปุ้ยมีสีหน้าเศร้าสลดลง แต่ก็เพียงแวบเดียวเท่านั้น แต่ฟลอยด์ก็ทันได้เห็นแววตาที่วูบไหวนั้น
“ใกล้ถึงบ้านพี่ปุ้ยยัง อยากว
