ปุ้ยถือกะละมังใบย่อมกับผ้าขนหนูผืนเล็กออกมาจากห้องน้ำ ชะงักงันเมื่อเห็นคนป่วยบนเตียงที่บัดนี้ท่อนบนเปลือยเปล่า นึกหมั่นไส้อยากสาดน้ำในกะละมังใส่เสียจริง โดยเฉพาะรอยยิ้มที่ส่งมา ช่างเป็นคนป่วยที่หน้าระรื่นจนน่าทุบ อยากยืมไม้เบสบอลของเจ้านายตัวน้อยมาฟาดๆ ใส่ไม่ยั้ง ถ้าไม่ได้สัมผัสไอความร้อนจากกายแกร่ง เธอก็คงคิดว่าเขาแกล้งป่วยเป็นแน่
“กินยาลดไข้ก่อนละกัน” ปุ้ยวางกะละมังไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียง พยายามเป็นอย่างมากที่จะไม่มองความกำยำของคนป่วยหน้าระรื่น
“ครับ” ในเวลานี้ฟลอยด์เหมือนเด็กน้อยว่านอนสอนง่าย ร่างสูงขยับตัวให้อยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอน ใช้ศอกข้างหนึ่งดันตัวเองไว้กับพื้นเตียง ปุ้ยยื่นเม็ดยาให้ เขาก็ทำเพียงอ้าปากรอรับ
“เป็นง่อยเหรอ” ปุ้ยถามหน้านิ่ง เหล่ตามองอย่างเอือมๆ
“มือไม่มีแรง ป้อนหน่อยครับ”
“พึ่งรู้นะว่าผู้ชายก็สำออยเก่ง” ปุ้ยเหน็บแนม ก่อนหน้านี้เขายังมีแรงอุ้มเธอเข้ามาในห้องอยู่
