เก็ดแก้วนั่งตัวลีบเล็กอยู่ในรถยนต์ของอาทิจ เธอค่อนข้างจะเกรงใจเขาอยู่มากเพราะเขาเป็นเพื่อนของบิดา ถ้าไม่เพราะเธอลืมของต้องกลับไปเอา คงไม่ต้องมาเจอสถานการณ์ที่ต้องอยู่กับเขาสองต่อสองในรถแบบนี้
“อึดอัดมากเหรอที่ต้องนั่งรถมากับอาสองคน”
“ไม่ใช่นะคะ แก้วแค่เกรงใจคุณอาน่ะค่ะ”
“เกรงใจหรือว่าอะไรกันแน่ เวลาเห็นอาชอบหลบหน้าหลบตา”
“แก้วเกรงใจจริงๆ นะคะ ต้องให้คุณอาวนรถกลับมาเอาของ” เธอดันลืมโทรศัพท์มือถือ อาทิจจึงอาสาจะขับรถพาเธอกลับมาเอา บิดามารดาของเธอจึงเดินทางล่วงหน้าไปก่อน พวกท่านไว้ใจอาทิจจึงฝากฝังเธอเอาไว้กับเขา
“ไม่เห็นต้องเกรงใจเลย เราเองก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกลกันเสียหน่อย”
“ค่ะ” เธอเป็นคนพูดน้อยและขี้เกรงใจ เลยได้แต่รับคำ
“ไปอยู่มหาวิทยาลัยมีคนจีบหรือเปล่า” จู่ๆ เขาก็ถามขึ้น เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา ใบหน้าเหลอหลา กะพริบตาปริบๆ
“มีหลายคนสินะ ถึงได้เงียบไป”
“ก็มีบ้างค่ะ แต่แก้วไม่ได้สนใจหรอ
