ตอนที่ 37 หยุด! ไม่ต้องคิดไปไกล

1451 Words

โรงพยาบาล ฉันพาคนเมาที่มือเต็มไปด้วยรอยแก้วบาด มาหาคุณหมอ ตอนนี้พยาบาลกำลังล้างแผล และคุณหมอกำลังจะเย็บแผลตรงฝ่ามือให้ โอ๊ย.....เขาร้องขึ้นมาตอนที่พยาบาลล้างเลือดด้วยแอลกอฮอล์ คงจะส่างเมาเลยสิท่า “สม” ฉันพูดพร้อมมองหน้าเขา ส่วนเขาก็มองฉันหน้านิ่ง และค่อยๆ เผลอยิ้มมุมปาก ชิ! ยังจะยิ้มได้อีกนะ ฉันอยู่ข้างๆ เขาจนเขาทำแผลเสร็จ “เสร็จแล้วครับตอนนี้ล้างแผลทุกวันนะครับ และอย่าให้แผลโดนน้ำ” “ครับ” มือทั้งสองข้างของเขาโดนคุณหมอเย็บ และพันไปด้วยผ้าก๊อต “พี่โทรหาเพื่อนพี่สิ ให้เขามารับ” “ไม่มีโทรศัพท์” “พี่ธีร์อย่ามาตุกติกนะ! รีบโทรหาเพื่อนพี่ให้มารับ...เร็วๆ เลยฉันง่วง” ตอนนี้ฉันไม่อยากให้เขาอยู่คนเดียวกลัวว่าจะอาละวาดขึ้นมาอีก และฉันก็ไม่มีทางพาเขาไปที่ห้องฉันอีกแน่ๆ “มานี่เลย” ฉันพยายามค้นหามือถือของเขา แต่ก็ต้องหงุดหงิด เพราะมันไม่มีจริงๆ “มาล้วงอะไรก็ไม่รู้ ในโรงพยาบาลนะ” เขาบิด

Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD