บทที่ 4 ผู้ชายที่อบอุ่นที่สุด
1077 Words
สายตาคมมองหน้าด้านข้างของคนรักที่นอนหลับคาอ้อมกอดของเขาพร้อมกับคราบน้ำตาที่แห้งติดตรงหางตา เขาไม่รู้ว่าเธอมีเรื่องกลุ้มใจอะไรถึงได้เศร้าขนาดนี้ ถ้าเป็นไปได้เขาก็อยากช่วยให้เธอหายจากความเศร้า เพราะเธอเหมาะสำหรับมีรอยยิ้มบนใบหน้าเท่านั้น เธอเป็นคนที่ยิ้มสวยยิ้มทีไรใจของเขาแทบละลาย
แต่เห็นเธอเศร้าและร้องไห้แบบนี้มันไม่เหมาะกับเธอจริง ๆ หวังรอให้เธอตื่นก่อนเขาจะค่อยๆ ถามว่าเกิดอะไรขึ้นมีเรื่องกลุ้มใจอะไรเขาสามารถรับฟังและช่วยเหลือเธอได้ทุกอย่างขอแค่ให้เธอบอกมา
เขาคิดพลางและกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นสวมกอดเธอเข้าแนบอกและจูบที่กระหม่อมของหญิงสาวแผ่วเบาที่เต็มไปด้วยความรักในดวงตาของเขา เขาพร้อมที่จะปกป้องเธอไปในทุกเรื่องขอแค่ให้เธอบอกมาเขาพร้อมจะทำให้เธอได้ทุกอย่าง แค่อยากให้ความทุกข์ความโศกเศร้าของหญิงสาวมลายหายไปแค่นั้นพอ
รุ่งเช้าของอีกของวันร่างเล็กที่นอนร้องไห้ตั้งแต่กลับมาจากมหาลัยเมื่อเห็นคนที่เธอรักจึงเผยด้านอ่อนแอให้เขาได้เห็น แต่พอได้ร้องไห้แบบนั้นไปวันนี้เธอจึงรู้สึกสดชื่นกว่าวันไหนๆ ไหนจะกลิ่นหอมที่ลอยแตะจมูกนี้อีก
“หืม...หอมจังเลย เวกัสทำอาหารเป็นด้วยเหรอ” เธอตกตะลึงไปเล็กน้อยเพราะไม่คาดคิดมาก่อนว่าเด็กบ้านรวยอย่างเขาจะทำอาหารเป็น แค่เรื่องนอนพักอยู่กับเธอในอะพาร์ตเมนต์ที่ซอมซ่อขนาดนี้ได้ก็เหลือเชื่อแล้ว แต่นี่ยังทำอาหารเป็นอีก
“อืม...เป็นเพราะแม่เราทำอาหารเก่งนะ แอบดูท่านทำจนได้วิชามา” เวกัสพูดอย่างติดตลกและหัวเราะเล็กน้อยเมื่อเห็นหญิงสาวระบายยิ้มออกมา เมื่อวานเห็นเธอทำหน้าเศร้าใจของเขาแทบหาย
“อบอุ่นจังเลยนะ”
“แล้วคุณแม่ของฝนล่ะ ท่านสบายดีไหม”
“อื้ม....สบายดีเขาไปเที่ยวยังไม่กลับเลย”
“ดีจัง เสร็จแล้วมากินข้าวกันเถอะ” เวกัสยิ้มอบอุ่นและวางจานไข่เจียว กับต้มยำทะเลวางไว้บนโต๊ะพร้อมกับตักข้าวให้หญิงสาวด้วย
“แฟนฝนทำไมเป็นคนอบอุ่นได้ขนาดนี้กันนะ” เธอยิ้มออกมาและเริ่มตักซุปมาชิมและต้องตาโต “มันอร่อยมากเลยเวกัส”
“ฮ่า ฮ่า อร่อยก็กินเยอะๆ จะได้โตเร็วๆ” เขาหัวเราะและเอามือมาขยุ้มผมสลวยอย่างเอ็นดู
“เวกัสก็กินสิ อย่ามามัวแต่มองฝนกิน” เธอบ่นอุบอิบและตักไข่เจียววางบนจานให้
“ขอบคุณครับ” เวกัสยิ้มอบอุ่นให้และเริ่มทานอาหารมื้อที่มีความสุขกับคนที่รัก
ตลอดทั้งวันเขาขลุกตัวอยู่กับน้ำฝนจนเวลาล่วงเลยเข้ามาถึงช่วงเย็น เวลาได้อยู่กับเธอเขามีความสุขจนลืมเวลา
“เวกัสเย็นแล้ว ไม่กลับบ้านเหรอ” น้ำฝนที่นอนหนุนตักแกร่งเงยหน้าขึ้นถามเมื่อเธอกำลังอ่านนิยายอยู่ในมือ
“ไม่อยากกลับ ชอบอยู่กับฝนมากกว่า”
“อยู่กันมาทั้งวันไม่เบื่อบ้างเหรอ เวกัสกลับไปได้แล้ว”
“ไม่เคยเบื่อเลย ว่าแต่ทำไมชอบไล่ให้เรากลับตลอดเลย นอนด้วยกันแบบเมื่อคืนไม่ได้เหรอ”
“ไม่ได้ ที่นี่ซอมซ่อจะตายเวกัสจะลำบากเอา เผลอๆ ไม่สบายขึ้นมาจะทำไง”
“ไม่หรอกแค่มีฝนอยู่เราก็อยู่ได้ ไม่ว่าจะลำบากขนาดไหนเราก็จะอยู่”
หญิงสาวนิ่งไปสักพักนัยน์ตาไหวสั่นระริกมองชายหนุ่มตรงหน้าทำไมกัน ทำไมเขาช่างใจดีและอบอุ่นได้ขนาดนี้ ถ้าเขาอบอุ่นอยู่แบบนี้เธอก็ต้องใจอ่อนสักวัน เธอไม่อยากให้วันนั้นมาถึงเลย เธออยากอยู่แบบนี้กับเขาไปนานๆ
“ถ้าอยากให้เรากลับ ฝนไปนอนกับเราที่คอนโดไหม ย้ายของไปอยู่กับเราเลยก็ได้ เราจะดูแลฝนเอง”
“ไม่เอาหรอก ฝนสะดวกอยู่แบบนี้มากกว่า” เธอมองหน้าที่เศร้าสร้อยของคนตรงหน้าจึงกำมือแน่นและกัดริมฝีปากของตัวเองแน่น “งั้นเอาแบบนี้ ไว้ถึงวันเกิดเวกัสฝนจะย้ายไปอยู่กับเวกัสที่คอนโดโอเคไหม”
“จริงนะ” แววตาเปล่งประกายส่งมาให้ น้ำฝนจึงค่อยชื่นใจเมื่อเห็นคนตรงหน้ากลับมาสดใสอีกครั้ง
“อืมจริงสิ ฝนจะจัดการทุกอย่างให้เสร็จและเราจะย้ายมาอยู่ด้วยกัน”
“ถึงวันนั้นเราจะมารอรับเลย”
ร่างเล็กยืนมองแผ่นหลังกว้างที่เดินออกไปท่ามกลางแสงไฟของหอพัก เธอยืนส่งเขาจนลับสายตาจึงปิดประตูลงพร้อมกับเสียงโทรศัพท์ที่ดังเข้ามา
ฯฯฯฯ
“ฉลาดดีนะ ฉันจะรอได้ยินข่าวดีในอีกสองอาทิตย์ก็แล้วกัน”
เสียงในปลายสายพูดอย่างมีความสุขและตัดสายไป ทิ้งไว้แต่ร่างสั่นเทิ้มของน้ำฝนที่กำโทรศัพท์ในมือไว้แน่น
“ถึงกับดักฟังเลยเหรอ ถ้าอยากให้ทำแบบนั้นจริงๆ ก็โอนเงินมาให้ฉัน 10 ล้านตามสัญญาก่อนสิ โอนเงินค่าผ่าตัดแม่ของฉันมาแล้วฉันจะทำให้” เธอพูดคนเดียวในห้องเพราะรู้อีกฝ่ายคงดูเธออยู่ในมุมไหนสักแห่งถึงกับรู้ว่าเธอพูดอะไรกับเวกัสไปบ้าง ไม่นานเงิน 10 ล้านก็เข้ามาภายในบัญชีของเธอ พร้อมกับข้อความที่เขียนส่งมาด้วย
อย่าทำให้ฉันผิดหวังล่ะ ฉันกำลังรอชมอย่างมีความสุข เธอคงรู้นะว่าถ้าเธอไม่ทำตามคำพูดของเธออะไรจะเกิดขึ้น
มือเรียวมีอาการสั่นและนั่งลงไปกับพื้นอย่างหมดแรง พลางนึกถึงใบหน้าของใครคนหนึ่งที่เขาดีกับเธอเป็นที่สุด เป็นคนอบอุ่นที่สุดที่คอยอยู่กับเธอมาเพียงแค่ช่วงเวลาสั้นๆ แต่เธอมีความสุขมากจริงๆ
“ขอโทษนะถ้าฉันจะทำให้นายเศร้าหลังจากนี้เวกัส”
----------------------------------
เวกัสพ่อไมโครเวฟมาก
คือรักน้ำฝนมากๆ เลยดูออก ถึงให้เกียรติขนาดนี้ ไม่ยอมเตะต้องไปมากกว่านี้ถ้าผู้หญิงเขาไม่ให้
- Writer
