เช้าวันต่อมา...กลุ่มนักศึกษาทั้งหมดเกือบยี่สิบคนก็มารวมตัวกันเพื่อทางอาหารเช้าก่อนรุ่นพี่จัดกินกรรมให้มีช่วงเวลาว่างเป็นการสันทนาการ โดยให้รุ่นน้องที่เข้าร่วมโครงการเดินเที่ยวชมป่า ในเวลานั้นเองชวนฝันก็ไปกับกลุ่มเพื่อนรุ่นเดียวกัน ส่วนต้องตารีบวิ่งตามณวัตที่รีบเก็บของจำพวกกล้องและอุปกรณ์เดินป่าลงกระเป๋าก่อนเดินเข้าไปตามเส้นทางที่วางไว้ตามแผนที่ทำกิจกรรม
“ณวัต...ณวัต...รอต้องด้วยซี”
ต้องตาร้องเรียกเพื่อนร่วมรุ่นที่เดินจ้ำอ้าวเข้าไปในดงไม้ใหญ่คนเดียว ณวัตหันกลับมาและถามว่า
“มีอะไรน่ะต้อง...นึกว่าเดินไปถึงปลายทางทำกิจกรรมแล้วซะอีก”
“ต้องไม่รีบหรอก มีคนนำหน้าไปก่อนแล้ว ว่าแต่ณวัตจะไปทางไหน”
“ก็ทางนี้ไง”
“แต่ทางนี้ไม่อยู่ในแผนที่นี่นา”
“ฉันว่าจะไปเก็บภาพต้นไม้แปลก ๆ ซะหน่อย แค่แป๊บเดียวแล้วจะรีบกลับไปแค้มป์”
“ณวัต...”
ต้องตาเรียกเพื่อนของหล่อนพร้อมกันนั้นก็รั้งแขนของชายหนุ่มเอาไว้ ณวัต
