Chapter 29 | ห้ามบอกแม่นะ

1232 Words

ครืด! ครืด! ระหว่างที่กำลังเดินไปหน้ามหาวิทยาลัย โทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าก็ดังสั่นขึ้นมา หญิงสาวจึงรีบหยิบขึ้นมาดูรายชื่อ พบว่าเป็นราชา ซึ่งเธอก็กดรับสาย (เลิกเรียนยัง) "เลิกแล้ว" (ตอนนี้อยู่ไหน) "กำลังเดินไปหน้ามหาลัย" (รออยู่ข้างหน้านั่นแหละ ฉันกำลังขับรถออกไป) ปลายสายพูดพร้อมกับกดตัดสาย "อะไรของเขา" หญิงสาวเก็บโทรศัพท์ลงใส่กระเป๋า แล้วเดินตามถนนต่อ "เธอ" และขณะที่เธอกำลังเดินต่ออยู่นั้น ดันมีชายคนหนึ่งวิ่งเข้ามาขวาง พอเธอเห็นหน้าก็พบว่าเขาคือคนเดียวกันกับที่ยืมปากกาเธอ "นึกว่าจะหาไม่เจอแล้ว นี่ปากกา" ชายหนุ่มยื่นปากกามาให้ ซึ่งเธอก็ยื่นมือเพื่อไปรับ แต่อีกฝ่ายดันขยับหนี "อ้าว" "ฮึ! เธอชื่ออะไร" "ขอปากกาคืน" เธอแบขอปากกาคืน "บอกหน่อยสิ อยากรู้" "แล้วนายชื่ออะไร บอกฉันก่อน ฉันถึงจะบอกชื่อตัวเอง" กล้ามาถามชื่อ เธอก็ถามกลับไปเลย "ชื่อเหรอ ฉันชื่อนักรบ ฉันบอกแล้ว ทีนี้ตาเ

Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD