Chapter 7 | คนที่ตัวเองเคยรัก
1486 Words
หลังจากที่เวียงพิงค์วิ่งหนีเขาเข้าไปยังห้องพักพนักงานแล้ว เขาจึงเลือกที่จะหยุดตามต่อ เพราะกลัวว่าถ้ายิ่งตาม เธอจะยิ่งหนีเขาไปอีก แค่รู้ว่าเธอเป็นพนักงานอยู่ที่นี่ ก็รู้สึกดีขึ้นมาแล้ว อย่างน้อยเธอก็อยู่ใกล้ให้เขาได้เห็นทุกวัน
พอคิดได้แบบนั้นชายหนุ่มก็รีบเดินกลับมายังห้องที่ควันหลงอยู่ ซึ่งพอเข้ามานั่งที่เดิม ก็หยิบแก้วเครื่องดื่มของตัวเองมาดื่ม
"ไปไหนมาตั้งนาน กูนึกว่าแต่มึงแอบกลับไปแล้ว"
"เมื่อกี้กูเจอเวียงพิงค์"
"ฮะ! หูกูไม่ได้ฝาดไปใช่ไหม มึงบอกว่ามึงเจอเวียงพิงค์"
"ใช่ เธอเป็นพนักงานที่นี่"
"ไม่อยากจะเชื่อ แล้วทำนานหรือยัง ทำไมกูไม่เคยเจอเธอเลยวะ"
"ไม่รู้เหมือนกัน"
"แล้วจะเอายังไงต่อ"
"ไม่รู้ ตอนนี้กูไม่รู้อะไรเลย สมองตื้อไปหมด" ราชานั่งนิ่ง เพราะตอนนี้สมองของราชาโล่งโปร่งไปหมด มันเหมือนกับว่าเขากำลังฝันอยู่ แต่มันดันเป็นความจริงที่ได้พบกับคนที่ตัวเองเคยรักมาก ซึ่งถามว่าตอนนี้ยังรักเธออยู่ เขาตอบได้เลยว่า ยังรักอยู่ และรักมากด้วย
วันต่อมา...
หลังจากที่ตื่นนอนเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวก็รีบอาบน้ำ โดยพออาบเสร็จ ก็มาปลุกเจ้าตัวแสบที่นอนอยู่ให้ไปอาบ
"น่านฟ้าครับ ตื่นได้แล้วลูก" เธอปลุกไม่นาน ลูกชายของเธอก็ค่อย ๆ ลืมตาตื่น "ตื่นได้แล้วครับ"
"ผมยังง่วงอยู่เลยคับแม่" (ผมยังง่วงอยู่เลยครับแม่)
"แต่นี่มันเจ็ดโมงเช้าแล้วนะ ไปอาบน้ำกันดีกว่า เดี๋ยวแม่จะไปเรียนสาย"
"คับ" (ครับ)
ถึงจะมีอาการงอแงบ้าง แต่ลูกชายตัวแสบก็ยอมลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำอย่างว่าง่าย โดยพอเข้ามาถึงด้านใน เธอก็จัดการถอดชุดพร้อมกับอาบน้ำให้กับเขา
"น้ำเย็นจัง"
"ใช่ครับ วันนี้น้ำเย็นมาก" ไม่ใช่แค่ลูกที่ตกใจที่น้ำเย็น เพราะตอนที่เธออาบก่อนหน้านี้ก็รู้สึกตกใจเหมือนกัน
"แม่คับ คุณยายบอกว่าปีหน้าน่านจะได้ไปโรงเรียน" (แม่ครับ คุณยายบอกว่าปีหน้าน่านจะได้ไปโรงเรียน)
"ใช่ค่ะ ปีหน้าลูกชายตัวแสบของแม่ก็จะเข้าโรงเรียนแล้ว"
"โรงเรียนคืออะไรคับ" (โรงเรียนคืออะไรครับ)
"จะอธิบายว่ายังไงดีนะ โรงเรียนก็คือที่ที่เราไปศึกษาหาความรู้ค่ะ เหมือนแม่ตอนนี้ไงแม่ก็ไปโรงเรียนเหมือนกัน"
"น่านไปตอนนี้เลยไม่ได้หยอคับ" (น่านไปตอนนี้เลยไม่ได้เหรอครับ)
"ยังไม่ได้ค่ะ ลูกต้องโตกว่านี้ก่อน" โดยพอเธอพูดออกไปแบบนั้น ลูกชายของเธอก็มีสีหน้าบึ้งตึง ยิ่งมองแบบนี้ เขายิ่งเหมือนกับพ่อของเขาไม่มีผิด เวลาที่ไม่ได้อะไรดั่งใจ จะชอบทำหน้าลักษณะนี้
"แป๊บเดียวนะคะ ปีเดียวเอง"
"คับ" (ครับ) น่านฟ้าพยักหน้าเพื่อสื่อว่าตัวเองเข้าใจ
เธอจึงยื่นมือไปหยิบผ้าขนหนู มาเช็ดตัวให้กับเขาหลังจากที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ
"ไปกันครับ" เธอช้อนอุ้มเขา แล้วพาเดินออกมาด้านนอกห้อง แล้ววางลงบริเวณปลายเตียง
"เดี๋ยวแม่ไปเอาชุดก่อน น่านเช็ดตัวรอแม่ก่อนนะ"
"คับ" (ครับ)
หญิงสาวก็เดินมาที่ตู้เสื้อผ้า พร้อมกับหยิบเลือกหาชุด ซึ่งพอหาได้แล้วก็เดินกลับมาหาลูกชายแล้วสวมใส่ให้เขาจนเสร็จ
"วันนี้จะกินข้าวพร้อมแม่ หรือจะไปกินกับคุณยายคะ"
"กินพร้อมแม่คับ" (กินพร้อมแม่ครับ)
"โอเค งั้นเดี๋ยวแม่ขอไปอุ่นกับข้าวก่อน" เธอบอกลูกชาย แล้วเดินมาที่ตู้เย็น พร้อมกับหยิบกล่องที่มีข้าวผัดอยู่ด้านใน ซึ่งเหลือจากเมื่อวานที่กินไม่หมด หญิงสาวเลยเอาใส่กล่องเอาเก็บไว้ในตู้เย็น เพื่อจะเอาไว้อุ่นทานวันหลัง
หลังจากใช้เวลาในการอุ่นไม่นาน เธอก็ตักข้าวผัดใส่จานสอบใบ แล้วเดินถือมาวางไว้ที่โต๊ะญี่ปุ่น พร้อมกับเรียกลูกชายที่กำลังนั่งเล่นหุ่นยนต์บนเตียงนอนให้มากินข้าว
"มากินข้าวได้แล้วค่ะตัวแสบ" ซึ่งพอเธอพูดออกไปแบบนั้น ลูกชายของเธอก็วางสิ่งที่ตัวเองกำลังเล่นลงแล้วรีบวิ่งมานั่งลงข้างเธอ พร้อมกับหยิบช้อนขึ้นมาตักข้าวกิน
"กินช้า ๆ ค่ะ เดี๋ยวสำลัก"
เด็กชายตัวน้อยก็พยักหน้า แล้วนั่งกินข้าวของตัวเองต่อ ส่วนเธอก็นั่งกินข้าวของตัวเองเช่นกันและจะมีบางครั้งที่จะตักข้าวของตัวเองให้กับลูกชายเพิ่ม
ทานข้าวแบบนั้นต่ออีกสักพัก น่านฟ้าก็อิ่ม หญิงสาวจึงรีบเก็บจานไปล้าง ซึ่งพอทำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอก็รีบเดินกลับมาเก็บของใส่กระเป๋า แล้วพาเจ้าลูกชายไปส่งที่ห้องคุณยาย
"แม่ไปก่อนนะคะ"
"คับ" (ครับ) น่านฟ้าโบกมือให้กับเธอ
ซึ่งเธอก็โบกมือกลับ พร้อมกับปิดประตูให้เรียบร้อยแล้วรีบเดินลงบันไดตึกมายังชั้นล่าง
"จะทันไหมเนี่ย"
เพราะทำนู่นทำนี่จนลืมดูเวลา เธอเลยลงมาเลตกว่าเวลาปกติ ซึ่งพอเดินมายังบริเวณที่นั่งรอรถเมล์แล้วเธอก็รู้สึกโล่งอก เพราะยังมีนักศึกษาหลายคนที่กำลังนั่งอยู่เช่นกัน
"โชคดีจัง อย่างน้อยก็ยังทัน" เธอนั่งบนพึมพำคนเดียว ไม่นานรถที่เธอรออยู่ ก็ขับมาเทียบท่าบริเวณที่เธอนั่ง
หญิงสาวจึงรีบเดินขึ้นมาบนรถ พร้อมกับมองหาบริเวณที่ว่าง พอเห็นที่ที่ตัวเองจะนั่งแล้วก็รีบเดินลงมานั่งทันที
ทางด้านราชา
"อืม ตั้งใจเรียนด้วย"
(ค่ะ)
หลังจากที่คุยสายกับวิเวียนเสร็จ ชายหนุ่มก็เก็บโทรศัพท์ลงใส่กระเป๋ากางเกงเอาไว้ พร้อมกับเงยหน้าจ้องมองควันหลงที่กำลังนั่งฝั่งตรงข้าม
"อะไร"
"ยัยวิบอกว่าจะมาหามึง แต่กูโกหกว่าวันนี้มึงไม่มีเรียน"
"ก็ดีแล้ว" ควันหลงตอบแบบไม่ใส่ใจ แล้วก้มหน้ากินข้าวของตัวเองต่อ
"มึงไม่ชอบน้องกูจริง ๆ เหรอวะ" ราชาถามเพื่อนออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"ใช่ ไม่ชอบ และไม่คิดที่จะชอบด้วย"
"ทำไม น้องกูไม่สวยเหรอ"
"มันไม่ใช่ว่าสวยหรือไม่สวย แต่คือกูไม่ชอบไง มึงก็รู้ว่าน้องมึงหยุดกูไม่ได้หรอก"
"ยังไม่ลองคบเลย มึงรู้ได้ยังไงว่าน้องกูหยุดมึงไม่ได้"
"อย่ามายุ่งเรื่องของกู เอาตัวเองให้รอดเถอะ"
"เรื่องอะไร"
"ก็เรื่องเวียงพิงค์ไง ตกลงเมื่อคืนที่ไปถามเฮียธัน ได้เรื่องว่ายังไงบ้าง"
"ยัยนั่นทำงานที่ผับเฮียปรัชญ์ได้เดือนแล้ว" เพราะเมื่อคืนหลังจากที่นั่งคุยกับเพื่อนต่อสักพัก เขาก็มีเรื่องที่อยากรู้หลายอย่างเกี่ยวกับอดีตคนรัก จึงเลือกที่จะไปสอบถามผู้จัดการผับ
พอทราบเรื่องต่าง ๆ ที่ตัวเองอยากรู้คร่าว ๆ แล้ว ก็เพิ่งได้รู้ว่าคนที่เขาบังเอิญเจอก่อนหน้านี้ ได้ชิ่งนี้กลับบ้านไปก่อนแล้ว โดยให้เหตุผลว่าไม่สบายกะทันหัน ซึ่งเขาก็ไม่คิดจะถาม เพราะคิดไว้ว่าวันนี้ไม่ได้เจอเธออีก พรุ่งนี้ก็ได้เจอเธออยู่ดี
"นานขนาดนั้นแล้วทำไมเราไม่เห็นเลยวะ"
"ก็แปลกใจเหมือนกัน แต่มีอีกเรื่อง"
"อะไร"
"เฮียธันบอกว่ายัยนั่นเรียน แถมยังเรียนอยู่มหาลัยเดียวกันกับเราด้วย"
"ให้ได้อย่างนี้สิ โคตรจะบังเอิญเลย แล้วได้ถามไหมว่าอยู่คณะไหน"
"นิเทศ"
"คณะเดียวกันกับน้องมึงเลยนี่หว่า ลองถามน้องมึงดูสิ เผื่ออาจจะรู้จักก็ได้"
"อืม เดี๋ยวจะลองถามดู"
และในตอนนั้นที่เขากำลังพูดคุยกับควันหลงอยู่นั้น นาเนียร์เพื่อนสาวเพียงคนเดียวของกลุ่มก็เดินถือจานข้าวลงมานั่งโต๊ะที่ว่าง
"กินข้าวผัดหมูอีกแล้ว" ควันหลงเอ่ยถามนาเนียร์
"ก็ฉันชอบนี่นา ขนาดนายยังกินแต่ก๋วยเตี๋ยวเลย"
ควันหลงยักไหล่ใส่อีกเพื่อนสาว พร้อมกับหยิบน้ำขวดของเธอมาดื่มอย่างหน้าตาเฉย สร้างความไม่พอใจให้อีกฝ่าย จนทั้งสองคนมีปากเสียงกันเล็กน้อย ส่วนเขาที่นั่งมองอยู่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป ก็นั่งฟังทั้งสองคนทะเลาะกัน แล้วกินข้าวของตัวเองต่อ
- Writer
