Chapter 9 | โชคชะตากำลังเล่นตลก
1706 Words
"อ้าวเฮีย ทำไมวันนี้มาเร็วล่ะ"
"มีเรื่องต้องมาจัดการนิดหน่อย" หลังจากที่ยืนมองคนที่กำลังเดินทางออกไป ก็บังเอิญเห็น 'สายลม' และ 'สายฟ้า' ที่เป็นแฝดกัน เดินผ่านมาทางนี้พอดี โดยมันสองคนเป็นรุ่นน้องที่เรียนมัธยมด้วยกันมากับเขา แต่พอขึ้นมหาวิทยาลัยทั้งสองคนย้ายไปเรียนอีกมหาวิทยาลัย ที่อยู่ไม่ไกลจากที่เขาเรียนมาก ทำให้เวลานัดมาดื่มด้วยกัน สามารถนัดได้ง่าย
"แล้วนี่เป็นอะไรหรือเปล่า ทำเหมือนกำลังอารมณ์เสียให้ใครอยู่เลย"
"ไม่มีอะไรหรอก" เขาตอบผ่าน ๆ แล้วเดินนำทั้งสองคนมายังห้องที่พวกเขาดื่มกันเป็นประจำ
แอด...
ซึ่งพอเปิดประตูเข้ามา ก็พบเข้ากับ 'ปราชญ์' เพื่อนอีกคนของเขาในกลุ่ม และยังเป็นน้องเจ้าของผับนี้ ที่ตอนนี้มันกำลังนัวเนียกับเด็กมันอยู่
"ของขาดเหรอเฮีย เอาตั้งแต่หัววันเลยนะ" สายฟ้าพูดกระแนะกระแหนใส่ปราชญ์ แล้วเดินลงไปนั่งที่ว่าง ส่วนเขาและแฝดมันก็เดินลงไปนั่งลงที่ว่าด้านข้างมัน
"ของขาดป๊ามึงสิไอ้ฟ้า" ปราชญ์ด่าสายฟ้าอย่างไม่แรงนัก แล้วหันไปพูดกับเด็กของเขา "น้องเชอรี่ ออกไปก่อนนะครับเดี๋ยวพี่ขอคุยกับเพื่อนพี่ก่อน เดี๋ยวดึก ๆ เราไปต่อกัน"
"ได้ค่ะ" เชอรี่ก็ขยับมาจูบบริเวณแก้มของปราชญ์ แล้วลุกขึ้นเดินออกจากห้องไป
"แล้วนี่ไอ้ควันมันหายหัวไปไหน ทำไมมันยังไม่มา"
"ไม่รู้"
"ไม่รู้ก็โทรหามันสิวะ"
"ขี้เกียจ อยากโทรก็โทรเอง"
"เฮ้อ! มึงนี่นะ" ปราชญ์มองเขา แล้วส่ายหน้าไปมา
และในตอนนั้นเอง ประตูห้องที่ปิดอยู่ก็ถูกดันเปิด พร้อมกับควันหลงที่เดินเข้ามา
"ขอโทษที่มาช้านะ พอดีกูกลับไปทานข้าวที่บ้านมา" ควันหลงเดินมานั่งลงด้านข้างเขา
"ไม่เป็นไร กูกับไอ้ปราชญ์ก็เพิ่งมา" เขาตอบเพื่อนไป
"ใช่ครับเฮียควัน ผมกับไอ้ฟ้าก็มาเมื่อกี้นี้เอง" สายลมก็พูดเสริม
"วันนี้อยากสั่งอะไรก็สั่งได้เลยนะ เพราะกูชวน เดี๋ยวเลี้ยงเอง" ปราชญ์พูดกับเขาพร้อมกับกดปุ่มเรียกพนักงานเพื่อให้ยกเครื่องดื่มมาเสิร์ฟ
โดยเขานั่งรอไม่นาน เครื่องดื่มต่าง ๆ ก็ต่างทยอยยกมาเสิร์ฟ โดยที่มีสายลมคอยชงให้คนนั้นคนนี้
"วันนี้คนเยอะนะ" ควันหลงพูด เขาจึงมองไปยังด้านล่าง ต่างมีนักท่องราตรี กำลังเพลิดเพลินกับการดื่มและเสพแสงสีเสียงเต็มไปหมดเลย
"เป็นปกตินี่หว่า ก็เยอะแบบนี้ทุกวัน แล้วทำไมวันนี้มึงไม่ชวนนาเนียร์มาด้วยล่ะ ปกติถ้ามาเที่ยวแบบนี้ ยัยนั่นไม่เคยพลาดไม่ใช่เหรอ"
"ช่วงนี้มันติดเด็ก" ราชาพูดออกมา ปราชญ์ก็ทำหน้าตกใจ
"จริงจัง ยัยเนียร์เพื่อนของพวกมึงน่ะเหรอติดเด็ก"
"อืม"
"ไม่อยากจะเชื่อเลย แล้วเด็กที่ว่านั่นเด็กที่ไหนวะ"
"รุ่นน้องวิศวะพวกเรานี่แหละ"
"เดี๋ยวสักวัน กูต้องไปเห็นหน้าให้ได้ ว่าใครที่เอายัยเนียร์อยู่"
ราชาก็ไม่ได้พูดอะไรกับเพื่อนอีกเลย เอาแต่นั่งฟังเงียบ ๆ พร้อมกับดื่มเครื่องดื่มมึนเมาไปเรื่อย ๆ จนเวลาผ่านมาเกือบเที่ยงคืน เครื่องดื่มตรงหน้าก็เริ่มหมดแล้ว
ปราชญ์จึงกดปุ่มเรียกพนักงานเพื่อจะสั่งเครื่องดื่มใหม่อีกครั้ง
ซึ่งนั่งรอไม่นาน พนักงานสาวก็เดินเข้ามา โดยเขาก็ไม่ได้สนใจนั่งดื่มเครื่องดื่มของตัวเองต่อ
แต่พอในจังหวะที่เขาเงยหน้าขึ้นก็สบตาเข้ากับคนมาใหม่ ซึ่งเป็นคนที่เขาบังคับให้เธอกลับก่อนหน้านี้
โดยอีกฝ่ายที่เห็นเขาก็แสดงสีหน้าตกใจเช่นกัน แต่ไม่นานเธอก็ปรับสีหน้าเป็นปกติ
"ฉันบอกให้กลับไปไม่ใช่เหรอ ทำไมยังทำงานอยู่อีก" ชายหนุ่มวางแก้วที่ตัวเองถืออยู่ลงอย่างแรง พร้อมกับจ้องมองไปยังคนตรงหน้าด้วยสายตาเขม่น
"ไม่ทราบว่าลูกค้าต้องการสั่งเมนูเครื่องดื่มอะไรคะ" แต่แทนที่หญิงสาวจะตอบคำถามของเขา แต่เธอเลือกที่จะหันไปพูดกับคนอื่นแทน
"เวียงพิงค์"
"ถะ...ถ้าลูกค้าไม่ต้องการสั่งอะไร งั้นดิฉันขอไปดูแลโต๊ะอื่นก่อนนะคะ" หญิงสาวที่กำลังจะเดินหนีออกไป เขาที่นั่งอยู่ก็รีบลุกขึ้นเดินไปคว้าจับมือเธอไปก่อน และกระชากให้เธอเดินตามออกมา
"นายจะพาฉันไปไหนเนี่ย" เวียงพิงค์ถามคนที่กระชากแขนให้เธอเดินตาม
"ก็บอกให้เธอกลับ เธอไม่ยอมกลับ ฉันก็เลยจะพาเธอกลับเอง"
"ฉันไม่ไป" เธอพยายามต่อต้านโดยการกระชากมือกลับ แต่มันก็ไม่เป็นผลเลยเพราะชายหนุ่มดันผลักเธอเข้ามาในรถของเขา
"ปะ...(เวียงพิงค์)/ห้ามออกมา ไม่อย่างนั้น ฉันจะเอาเธอตรงนี้(ราชา)"
พอได้รับคำขู่แบบนั้น เวียงพิงค์ก็ไม่กล้าขยับตัวไปไหน เอาแต่นั่งนิ่งจนคนใจร้อนเดินอ้อมเข้ามานั่งลงบริเวณที่นั่งคนขับ พร้อมกับสตาร์ครถขับออกมาด้วยความเร็ว จนเธอรู้สึกกลัว
"กระเป๋าฉันอยู่ในล็อกเกอร์"
"เอาไว้นั่นแหละ เดี๋ยวให้คนมาเอาให้"
"แต่กุญแจล็อกเกอร์อยู่กับฉัน"
"เขามีกุญแจสำรอง"
"แล้วนายจะพาฉันไปไหน ทางนี้มันไม่ใช่ทางกลับห้องฉัน" เธอหันหน้าไปจ้องมองคนที่กำลังขับรถอยู่ "ราชา"
"คอนโดฉัน"
"ถ้าจะไปส่งก็ไปส่งที่ห้องฉันสิ นายรู้ที่อยู่ฉันแล้วไม่ใช่เหรอ" หญิงสาวถามไป แต่ชายหนุ่มก็ไม่ตอบเอาแต่นั่งเงียบ "ราชา"
"งั้นก็ตอบมาก่อนว่าหายไปไหนมาตั้งนาน แล้วทำไมวันนั้นถึงไม่ไปตามที่นัดกันไว้"
พอได้ยินคำถามจากอีกฝ่าย เธอก็พูดอะไรไม่ออกเลยเอาแต่นั่งนิ่ง
"ตอบมา"
"ฉะ...ฉันแค่เปลี่ยนใจ ไม่อยากห่างจากแม่"
"แล้วทำไมไม่บอกกันดี ๆ ทำไมถึงปล่อยให้ฉันรอเก้อ"
"ฉันไม่กล้าบอก"
"เธอรู้ไหมฉันเสียใจขนาดไหนที่เธอหายไปแบบไม่บอก"
"ขอโทษ"
"แค่ขอโทษแล้วความรู้สึกของฉันที่มันเสียไปมันเอากลับมาได้ไหม"
"......"
"ฉันรักเธอมากเวียงพิงค์ ถ้าเธอมีปัญหาอะไรเธอควรบอก ไม่ใช่หายไปแบบนี้"
"ราชา" เธอรู้สึกผิดที่หายไปจากเขาแบบไม่บอก แต่ถ้าให้บอกความจริงเธอก็ไม่สามารถทำได้
“กลับมาอยู่กับฉัน”
“ไม่ได้ กลับไปอยู่ด้วยไม่ได้” หญิงสาวพยายามปฏิเสธ เธอไม่สามารถอยู่กับชายหนุ่มได้อีก เพราะถ้าแม่เขารู้ เธอกับน่านฟ้าคงต้องเดือดร้อนอีกแน่
“ทำไม”
“ฉะ…ฉันมีแฟนใหม่แล้ว”
โดยพอเธอบอกออกไปแบบนั้น ราชาที่ขับรถอยู่ ก็หันมาจ้องมองเธอ ด้วยสายตาที่ค่อนข้างหน้ากลัว พร้อมกับหันไปขับรถ แล้วเร่งเครื่องเร็วกว่าเดิมจนเธอรู้สึกกลัว
“ราชา ช้า ๆ หน่อย”
“ไปเลิกกับมันซะ แล้วกลับมาคบกับฉัน”
“ราชา” เธอเรียกชื่อเขาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงสั่นประหม่า หลังจากที่เขาขับรถเข้ามาจอดภายในคอนโดมิเนียมของเขา
โดยเขาลงจากรถแล้วเดินอ้อมมาฝั่งของเธอ พร้อมกับกระชากประตูรถออก
“ลงมา”
“ฉันอยากกลับห้อง ฟะ…แฟนฉันรออยู่”
“อยู่ด้วยกันแล้ว?”
“ชะ…ใช่อื้อออ…” หลังจากที่ตอบไป ราชายื่นมือเข้ามารั้งใบหน้าเธอให้หันมาสบตากับเขา แล้วจึงกระแทกริมฝีปากจูบกลีบปากเธออย่างแรง จนได้กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งในโพรงปากไปหมด
“พะ…พอ” เธอพยายามดันตัวเขาออก แต่เขาก็ยังจูบเธออยู่แบบนั้น
“อึก อื้ออ!!” เวียงพิงค์ใช้มือเล็กตัวเอง ทุบไปที่อกในตอนที่เขาช้อนอุ้มเธอขึ้น แล้วพาเดินเข้ามาในลิฟต์
“ปล่อยนะ” เธอดีดดิ้นไปมาเพื่อให้อีกฝ่ายปล่อย แต่เขาก็ยังอุ้มกอดเธอไว้แน่น
“ราชาปล่อยฉัน” หญิงสาวมองลิฟต์ที่ถูกเปิดออก ชายหนุ่มก็เดินอุ้มเธอออกมา พอมาถึงหน้าของเขา ราชาก็วางเธอ แล้วหยิบคีย์การ์ดมาแตะเปิดประตู และนั่นทำให้เธอที่เป็นอิสระ รีบวิ่งกลับเข้าไปในลิฟต์ตัวเดิมที่เพิ่งเข้ามา แต่ดันช้ากว่าชายหนุ่ม เพราะเขาดันคว้าจับมือเธอไว้ก่อน
“จะไปไหน” ราชาดันเธอเข้ามาในห้อง พร้อมกับยื่นมือไปกดเปิดสวิตช์ไฟ หลังจากนั้นห้องที่เคยมืดก็สว่างขึ้นมา เธอจึงพบเข้ากับห้องที่คุ้นเคยที่เมื่อหลายปีก่อน หญิงสาวมานอนค้างเกือบทุกวัน
“ระ…อื้อ…” เวียงพิงค์ที่กำลังจะหันไปพูดกับเขา แต่ดันโดนดึงไปจูบก่อน ซึ่งครั้งนี้เธอไม่ได้ผลักไสเขา
โดยเธอรู้สึกแย่มาก เพราะเธอไม่สามารถปฏิเสธสัมผัสจากอดีตคนรักได้ ทั้งที่เธอกับเขาไม่ควรต้องมาพัวพันกันอีก แต่ก็ราวกับโชคชะตากำลังเล่นตลกอยู่ เพราะคนที่เธอไม่อยากเจอมากที่สุด ตอนนี้เขากำลังสัมผัสร่างกายของเธออย่างแนบชิด
เสียงดูดอย่างมูมมามดังก้องกังวานในห้องหรู ชายหนุ่มล้วงมือลงไปลูบไล้เรือนร่างสวยของอดีตแฟนสาว บีบคลึงและปลุกเร้าด้วยความคุ้นชินที่เขาไม่เคยลืม
กระโปรงตัวล่างถูกปลดออกอย่างง่ายดาย โดยที่เธอเองก็ไม่ทันได้รู้สึกตัว เพราะชายหนุ่มรู้ดีว่าสัมผัสแบบไหนจะทำให้หญิงสาวต้องยอมจำนนเขา
“ฮึ ร่างกายเธอยังคิดถึงฉันอยู่เลยนี่” ราชาผละจูบออก แล้วเอ่ยประโยคยั่วยวนอย่างคนเหนือกว่า
- Writer
