#เฮียไคอย่าร้าย(27)
หลังจากใช้เวลาในการประชุมไปหลายชั่วโมงเค้กแทบลากสังขารตัวเองออกมาจากห้องประชุมไม่ไหว ตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนว่าตัวเองกำลังจะตายยังไงอย่างนั้น ทั้งเหนื่อย ทั้งหิว และง่วงเป็นที่สุด
“เหนื่อยมาก ๆ เลยค่ะ” เค้กพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงงอแงก่อนจะเข้าไปสวมกอดพ่อด้วยท่าทีออดอ้อน อีกทั้งยังหอมแก้มท่านฟอดใหญ่อย่างต้องการเติมพลังงานในวันนี้
“มันเป็นเรื่องธรรมดาของคนทำงาน” คนเป็นพ่อยกมือลูบกลุ่มผมลูกสาวอย่างแผ่วเบา ริมฝีปากยกยิ้มเอ็นดูให้กับความออดอ้อนเก่งของลูกสาว “ลูกหิวรึเปล่า”
“หิวมากกก” เค้กลากเสียงยาวพลางลูบหน้าท้องตัวเองปอย ๆ
“พ่ออยากพาลูกไปทานข้าวนะ แต่พ่อมีคุยงานต่อ”
“อ้าว” หญิงสาวทำหน้าผิดหวังเมื่อพ่อไม่ได้พาเธอไปทานข้าวด้วยอย่างที่เธอคิดไว้
“เอาน่า ไว้วันหลังพ่อจะพาลูกไป พาแม่ และพาน้องไปด้วยไง เราจะได้ทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันยังไงลูก”
“เอาอย่างนั้นก็ได้” เค
