“หากท่านรอท่านหมอ พิษได้เข้าหัวใจท่านเป็นแน่ อยู่เฉย ๆ!!”
“เยว่เฟย…. อย่า!!…”
เยว่เฟยก้มลงดูดพิษที่บาดแผลขององค์ชายแปดในทันทีโดยไม่ฟังเสียงทัดทานจากผู้อื่น ฮ่าวจื่อหรงทำตัวไม่ถูกแต่ริมฝีปากที่ดูดเลือดพิษออกจากแผลของเขานั้นช่างนิ่มนวลและทำให้เขารู้สึกบางอย่างที่ห่างไกลกับคำว่า “รังเกียจ” เมื่อเห็นนางที่ไม่ห่วงชีวิตของตัวเองและกำลังดูดพิษออกจากบาดแผลของเขา
“คายออกมานี่เยว่เฟย”
องค์ชายหกยื่นกระโถนให้นางคายเลือดพิษสีดำออกมา ไม่นานนางก็ดูพิษออกจนหมดและค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมององค์ชายแปดอีกครั้งด้วยลมหายใจที่เริ่มหอบถี่และโรยแรงลง
“พิษออกมา…หมดแล้ว”
“เยว่เฟยเจ้าไม่ควร…เยว่เฟย!! เร็วเข้าพี่ห้า พี่หกท่านหมอมาหรือยัง!!”
""เยว่เฟย!!""
ฮ่าวจื่อหรงพยุงนางและดึงเยว่เฟยเข้ามากอดเอาไว้แน่น เขาไม่คิดว่านางจะโง่ถึงเพียงนี้ กล้าแม้แต่จะดูดพิษออกจากบาดแผลของเขาทั้ง ๆ ที่ตัวนางอาจจะโดนพิษไปด้วยแต่กลับไม่ส
