“แต่ข้าไม่เคยมอบให้ท่าน นี่ท่าน…ขโมยมันไป”
“แล้วต่างอันใดกับเจ้าเล่าเยว่เฟย เจ้าเองก็ทำเช่นเดียวกันมิใช่หรือ”
“ข้า!!…. แบบนี้ก็ได้หรือเพคะ”
“ทำไมล่ะ ข้ากลับคิดว่ามันยุติธรรมดีเสียอีกเป็นการมอบของหมั้นที่ไม่เหมือนผู้ใดในต้าหยวน เจ้าไม่ชอบงั้นหรือ”
“ขโมยของเช่นนี้นะหรือเพคะที่ว่าดีและแปลกใหม่”
“ใครว่าแค่ขโมยของอย่างเดียวเล่า”
จื่อหรงดึงนางเข้ามาจนชิดและค่อย ๆ ก้มลงมา จมูกสันได้รูปชนเล่นเชิงหยอกล้อกับจมูกเล็กเข้ากับรูปหน้าของเยว่เฟยก่อนจะค่อย ๆ ขยับลงจรดริมฝีปากกลิ่นทับทิมที่พึ่งทาลงไป ลิ้นสากหนากวาดเก็บความหวานของทับทิมในปากและเริ่มรุนแรงขึ้นเมื่อรู้ว่านางนำทับทิมที่เขามอบให้มาทำสิ่งนี้
“อื้อ…หายใจไม่ทัน”
เขาปล่อยนางได้พักหายใจเล็กน้อยและกดริมฝีปากลงไปอีกครั้ง เยว่เฟยเผลอตัวตีไปที่ไหล่เขาเบา ๆ แต่ก็มิได้ทัดทานสิ่งใดได้นางโอบรัดรอบคอของเขาแน่น จื่อหรงค่อย ๆ ขยับขาของนางและยกขึ้นมาอุ้ม
