“พระองค์ ไม่เชื่อว่าท่านหญิงจะสามารถปรุงตำรับยาได้หรือพ่ะย่ะค่ะ”
“กลับ”
“เอ่อ…พ่ะย่ะค่ะ”
ในเวลานี้จางจิ้งคิดว่าผู้ที่เอาใจยากและอารมณ์ไม่คงที่เป็นองค์ชายแปดมากกว่าท่านหญิงว่านเสียอีก
จวนสกุลว่าน
“คุณหนูท่านจะเอาแต่ทำยานี้ตลอดคืนไม่ได้นะเจ้าคะ ท่านควรจะพักบ้าง”
“ไม่ได้เดี๋ยวจะลืมสูตร”
“สูตร…สิ่งใดเจ้าคะ”
“เออ ช่างเถอะนี่ก็เริ่มดึกแล้วพวกเจ้ารีบไปนอนเถอะข้าจะทำต่ออีกนิด ยาบางตัวต้องทำตอนนำมาสด ๆ ถึงจะใช้ได้ผล”
""คุณหนู""
“ท่านไปบ้านป้าจางมาทั้งวันแล้วกลับมากินข้าวไปนิดเดียวเองนะเจ้าคะ นี่ก็เริ่มดึกแล้วกลับห้องเถิดเจ้าค่ะท่านไม่กลัวอนุซูจะมาหาเรื่องหรือเจ้าคะ”
“นางไม่มาแถวนี้หรอกเชื่อข้าสิ ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่คนอย่างซูหลิงจะเข้ามาอีกอย่างยาตำรับนี้ทำแล้วต้องทำให้เสร็จทิ้งเอาไว้ครึ่ง ๆ กลาง ๆ จะไม่ได้ผลแล้วต้องทิ้งทั้งหมด ที่เหลือข้าทำเองเจ้าเช็ดขวดสำหรับใส่ยาเสร็จแล้วก็ออกไปได้แล้
