จวนสกุลว่าน
“ท่านหญิง อาการของท่านดูเหมือน…”
“ขอบคุณใต้เท้าลู่ข้าดีขึ้นมากแล้ววันนี้ท่านมาเยี่ยมข้างั้นหรือ”
“ข้าน้อยได้ยินว่าท่านหญิงได้รับบาดเจ็บเพราะน้องสาวข้าทำเรื่องวุ่นวายดังนั้นวันนี้จึงมาเยี่ยมและมาเพื่อขอโทษ”
“ท่านอย่าได้คิดมากข้าก็ไม่ได้ช่วยอะไร องค์ชายแปดต่างหากที่ช่วยนางไว้ ว่าแต่แม่นางลู่ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง”
“ตอนนี้พักฟื้นอยู่อาการดีขึ้นเพราะได้ยาถอนพิษจากองค์ชายแปด”
คำนี้ทำให้นางเจ็บอยู่ในใจลึก ๆ แผลในใจของนางยังคงสดอยู่จึงได้เจ็บปวดเมื่อได้ยินเรื่องของเขา
“ดีแล้วล่ะ เขาเป็นหมอที่เก่งดังนั้น…”
“ท่านหญิง ข้ามาที่นี่คิดว่าท่านหญิงคงจะรู้ว่าข้ามาทำไม”
ว่านเยว่เฟยเงยหน้ามองลู่อี้เทียนด้วยความแปลกใจอีกครั้ง เขาสบตากับนางและค่อย ๆ พูด แม้ว่าลู่อี้เทียนจะเป็นชายหนุ่มที่สุภาพและดูแข็งแรงดุจนักรบเพราะเขาเป็นทหารแต่ก็มิได้ทำให้ว่านเยว่เฟยรู้สึกใจเต้นแรงเหมือนกับที่เป็นกับฮ่า
