แม้ว่าจะรู้สึกเสียหน้าราวกับถูกน้ำชาร้อน ๆ สาดใส่แต่ลู่ชิงอันก็ต้องฝืนยิ้มเพราะมีองค์ชายแปดยืนอยู่ข้าง ๆ ซึ่งนางหันไปเห็นว่าเขาเอาแต่มองว่านเยว่เฟยทั้ง ๆ ที่นางไม่ได้สนใจมองหน้าพวกเขาเลยด้วยซ้ำ
“ข้าก็แค่เข้ามาทักทายตามมารยาทเท่านั้น หากท่านหญิงไม่ใคร่อยากจะรับก็….”
“เช่นนั้นก็คงต้องขอตัวก่อน ข้ายังมีธุระที่ต้องทำอีกหลายที่ เสี่ยวชิงเจ้าไปจ่ายเงินเราจะได้รีบไป”
“ไม่ต้องหรอก ค่าอาหารของเจ้าข้าจะจ่ายให้ถือเสียว่าเพื่อเป็นการขอบคุณเรื่องที่เจ้า….”
ว่านเยว่เฟยหันมามองหน้าองค์ชายแปดเป็นครั้งแรกในรอบหลายวันที่เขาไม่พบนาง แต่ด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรเอาเสียเลยจนเขาเองยังนึกตกใจ
“เกรงว่าคงจะไม่ต้องรบกวนองค์ชายเพคะ อาหารนี่มิได้แพงถึงกับจ่ายไม่ได้อีกอย่างเรื่องขอบคุณก็คงไม่ต้องเอ่ยมากความ เรื่องผ่านมานานแล้วข้าไม่ "จดจำ" อีกแล้ว ทูลลาเพคะ"
ว่านเยว่เฟยหยิบของและเดินออกจากร้านในทันที จื่อหรงรู้สึก
