“ข้าหาได้สนใจราชโองการนั่นไม่ ข้ากับลี่หลินหมั้นหมายแล้ว ท่านควรจะนำราชโองการนั่นมองหาบุรุษอื่นเถอะ”
“อะไรนะ!! ท่านจะบอกว่าท่านหมั้นหมายกับนางแล้วเช่นนั้นหรือ”
“ใช่ และข้าก็มิได้ถูกบังคับ เป็นข้าที่บังคับนางแต่งกับข้าเพราะข้ารักนาง องค์หญิงเรื่องหมั้นหมายที่ท่านพูดมานั้นไม่มีทางเกิดขึ้น ข้าไม่เคยคิดและไม่ได้มีใจชอบท่านแม้แต่นิดเดียว”
“เฉินจวินเซียว!!”
“รถม้าของตำหนักท่านอ๋องรออยู่ เชิญองค์หญิงเสด็จเถอะพ่ะย่ะค่ะ”
“ข้า!!….”
“น้อมส่งองค์หญิงเพคะ”
เฉินฮูหยินเดินออก,kขวางซูหลี่จินเอาไว้ ใต้เท้าเฉินยืนมองนางอยู่ด้านหลัง จวินเซียวจับมือลี่หลินเอาไว้แน่นอยู่หลังสุด ซูหลี่จินจำใจถอยเมื่อจวนแม่ทัพจงใจไม่ต้อนรับนาง ระหว่างเดินออกมานางเองก็มองไปโดยรอบและพลันนึกในใจ
(ลองดูว่าเจ้าจะขังข้าในตำหนักนั่นได้เช่นไร จวินเซียวข้าไม่มีทางยอมรับการหมั้นหมายนั่น ข้ามาพร้อมกับราชโองการอย่างไรต้องเอาตัวเจ้าก
