ตุ๊บ!
"ถ้าเธอเป็นอะไรก็บอกฉันได้นะลูกพีช" ร่างสูงสังเกตุเห็นความผิดปกติมาร่วมชั่วโมง เลยวางทุกอย่างบนโต๊ะลงเพื่อลุกมาดูร่างอรชรทำงาน
ใบหน้าสวยไม่มีสักรอยยิ้มเดียว ทั้งที่เธอเป็นคนยิ้มง่าย เวลาเจอคำแซวนิดเดียวก็ต้องโวยวายแล้ว
"ลูกพีชไม่มีสิทธิ์เป็นอะไรหรอกค่ะ รู้แต่ว่าเป็นเด็กทุนของคุณจะทำยังไงก็ได้ หรือจะใช้ไปตายยังได้เลย" หน้าสวยสนใจเพียงตัวอักษรต่างๆ ในแฟ้มข้อมูล
"มาอารมณ์ไหนอีก เธอจะเป็นประจำเดือนหรือเปล่าลูกพีช ดูวันนี้อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ มากเลยนะ" เขาเลยทิ้งกายข้างๆ ร่างอรชร จะเขยิบใบหน้าไปฝังจมูกใส่แก้มเนียนสีชมพูเปล่งปลั่ง แต่ทว่าเธอรีบหลบอย่างคนรังเกียจกัน
"เพิ่งหายไปนี่คะ แสดงว่าไม่เคยจำเรื่องของลูกพีชเลย"
"อ้าวไปเรื่อยเลยได้ไง เธอเป็นอะไรก็พูดมาฉันจะได้รู้"
"ก็บอกว่าไม่ได้เป็นค่ะ เป็นแค่เด็กทุนของคุณอย่างเดียว"
"ฉันว่าเธอดูโกรธอะไรฉันนะ" พอเขาจะเอื้อมมือไปคล้องเอวราบมานั
