"ลูกพีชไม่ต้องรอรับใช้ที่นี่แล้วก็ได้นะจ๊ะ ฉันกับคาเดนคงจะอยู่คุยกันอีกนาน เดี๋ยวจะทำลูกพีชเสียเวลาเปล่า" ไปรยาบอก เอื้อมมาจับแก้วน้ำดื่มไปจ่อปากหยักอย่างเอาใจ
"ค่ะ" ดวงตาคู่กลมโตมองไปใบหน้าหล่อเหลาหลากหลายความหมาย ก่อนจะเดินดุ่มก้าวเท้าออกจากห้อง ด้วยความรู้สึกอัดแน่นในอกข้างซ้าย
"เธอเข้าไปทำไม?" วาฟิกเพิ่งทำงานสำคัญของเจ้านายมาเอ่ยถาม เห็นใบหน้าสวยเศร้าอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
"ธุระของหนูเสร็จแล้วค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ"
ตึก~ ตึก~ ตึก~
"มันน่าโมโหจริงๆ นะ แอบแทงข้างหลังเพื่อนตัวเองได้ไงก่อน ไอคนใจดำเอ้ย!" เมื่อเธอเดินออกมาจากข้างหลังตึกของสนามบิน มันก็รู้สึกโมโหและเจ็บใจแทนเพื่อนรักเขา ป่านนี้คงไม่รู้ว่าแฟนสาวแอบปันใจให้คนที่น่าไว้ใจที่สุด
แค่ฟังดูก็รู้ว่าคนโดนคงเจ็บปวดมากขนาดไหน เธอเลยรีบล้วงเอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมา ค้นหาเบอร์ปลายทางของฮีล แม้จะลบไปแล้วก็ยังมีข้อความคงค้างเอาไว้อยู่
