ยามบ่ายในรีสอร์ตกลางหุบเขาอบอวลด้วยกลิ่นหอมของดอกไม้และเสียงใบไม้ต้องลม ด้านหลังอาคารต้อนรับนั้นน้องวินกำลังนั่งระบายสีอย่างเพลิดเพลินใจ
มือเล็กจับดินสอสีเหลืองอย่างตั้งใจตวัดระบายให้ดวงอาทิตย์ในภาพให้สดใสขึ้นอีกนิด
“เหลืองแบบที่แม่ชอบเลย!” เขาพึมพำเบา ๆ พลางยิ้มแป้นออกมา
ทันใดนั้นเจ้าแมลงปอตัวน้อยปีกใสก็บินโฉบมาหยุดนิ่งบนแขนเล็ก วินเบิกตากว้างด้วยความตื่นเต้น
“แมลงปอ!”
น้องวินค่อย ๆ ยื่นมืออีกข้างเข้าไปหวังจะจับมันไว้ แต่ไม่ทันไรเจ้าแมลงปอก็บินหนีออกไป
เด็กชายหัวเราะคิกคักแล้วรีบลุกขึ้น “เดี๋ยวสิ อย่าหนีน้า!”
เจ้าแมลงปอบินลอยละลิ่ววนไปรอบสวนดอกไม้แล้วพุ่งตรงไปทางด้านหน้ารีสอร์ต น้องวินวิ่งไล่ตามพร้อมกับเสียงหัวเราะสดใส
จนในที่สุด…
ตุ้บ!
ร่างน้อยวิ่งชนเข้ากับใครบางคน
น้องวินก้าวถอยหนึ่งก้าวก่อนเงยหน้าขึ้นมอง แล้วถึงกับอ้าปากค้างเมื่อเห็นชายหนุ่มรูปร่างสูง ผิวขาว สวมแว่นกันแดดสี
