ร่างสูงก้าวไปยังด้านหลังรีสอร์ต ผ่านสวนดอกไม้และทางเดินหินที่ทอดยาวออกไปทางโซนพนักงานและสวนพักผ่อนเ
และที่นั่น…
เขาเห็นเด็กชายตัวน้อยคนเดิม...
เด็กคนที่วิ่งมาชนเขาเมื่อวาน....
น้องวินสวมเสื้อยืดลายการ์ตูน กางเกงขาสั้น และรองเท้าแตะกำลังเตะบอลอยู่คนเดียวกลางสนาม ดูเหมือนว่าเด็กชายกำลังจินตนาการว่าตัวเองอยู่ในการแข่งขันฟุตบอลโลก
เหมันต์ยืนมองอยู่เงียบ ๆ ครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินเข้าไปหา
น้องวินเห็นคุณลุงคนเมื่อวานก็หยุดเตะบอลทันที ทว่าลูกบอลดันกลิ้งไปหยุดที่ปลายเท้าของเขา
เหมันต์ย่อตัวลงพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน
“หยุดทำไมล่ะ?”
“ลุงพจน์ไม่ให้คุยกับแขกครับ…” เด็กชายมองเขานิดหนึ่ง ก่อนจะพูดเชิงกระซิบแล้วรีบยกมือขึ้นปิดปาก ท่าทางจริงจังแต่ไร้เดียงสานั้น ทำให้เหมันต์ถึงกับหัวเราะในลำคอ
“เด็กคนนี้…น่าเอ็นดูจริง ๆ”
“มาเล่นกันเถอะ” เขาพูดเสียงนุ่ม “ถ้าลุงพจน์ว่าอะไร บอกเขาไปว่าลุงจะเล่นกับน้องวินเ
