“เกมอะไรเหรอคะ?”
“เกมไม่รู้จักฉันไม่รู้จักเธอไง”
ลดาเลิกคิ้วไม่เข้าใจคำพูดของอัคคีที่ทำตากรุ้มกริ่มกับว่าที่เจ้าสาวแสนสวย เขายิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัยแต่ก็น่ารักเหลือเกินสำหรับเด็กสาวสิบแปดที่มีเขาเป็นผู้ชายคนแรก
“เขาเล่นยังไงเหรอคะพี่เอ”
“พี่เคยเห็นไอ้ธนาเพื่อนพี่มันทำเคสคนไข้ด้านจิตวิทยาในการรักษาสัมพันธภาพระหว่างสามีภรรยาที่อยู่กันมานานแล้วรู้สึกว่าชีวิตคู่มันเริ่มจืดชืดน่าเบื่อ ก็เป็นเกมที่เล่นง่าย ๆ ทำให้คู่รักรู้สึกตื่นเต้น”
“มันจะตื่นเต้นยังไงคะ ก็คนรู้จักกันนี่นา”
“เดี๋ยวลดาเข้าไปนั่งรอพี่ในร้าน แล้วพี่ค่อยตามเข้าไปทีหลัง”
“ให้ลดาสั่งอะไรให้พี่เอไหมคะ”
อัคคีส่ายหน้า “อื๊อ...ไม่ต้อง ก็เราจะไม่รู้จักกัน พอพี่ตามเข้าไปเราก็ทำเหมือน...เอิ่ม...พบกันครั้งแรก ทำเหมือนว่าเราไม่เคยพบกันมาก่อน”
“อุ๊ย...เหมือนแสดงละครเลยนะคะเนี่ย นึกอีกทีก็น่าจะตื่นเต้น ลดาอาจจะเกร็ง ๆ นะคะ”
“ไม่เป็นไ
