ครืด ครืด
“อื้อ” เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นข้างหมอนทำให้เพลงขวัญสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาด้วยท่าทางงัวเงียนอนไม่เต็มอิ่มเป็นที่สุดเพราะเธอเพิ่งหลับไปได้ไม่กี่ชั่วโมงเนื่องจากโดนคนบ้าพลังจับเธอกินเหมือนเสือที่หิวโหย
ครืด ครืด
เสียงโทรศัพท์ยังคงดังขึ้นอย่างต่อเนื่องทำให้เพลงขวัญเอื้อมมือไปควานหาบริเวณใกล้ ๆ หมอนของตัวเองก่อนจะหยิบมันขึ้นมากดรับสาย
“ฮัลโหล” เสียงหวานเอ่ยขึ้นกับปลายสายด้วยน้ำเสียงงัวเงีย
“เพลงขวัญลูก ตอนนี้หนูอยู่ที่ไหนคะ”
พรึบ
ทว่าเสียงปลายสายที่คุ้นหูทำเอาเพลงขวัญที่นอนหลับตาอยู่เบิกตากว้างขึ้นอย่างรวดเร็วก่อนจะเด้งตัวลุกขึ้นพรวดจากเตียงนอน
“แม่ภา เพลงขอโทษที่ไม่ได้บอกว่าเพลงไม่ได้กลับบ้านนะคะ เพลงขอโทษที่ทำให้เป็นห่วง คือเพลง…”
“คุยกับใครอะเพลง มานอนต่อเร็ว” ยังไม่ทันที่เพลงขวัญจะเอ่ยพูดจบโซ่ที่นอนอยู่ข้าง ๆ ก็งัวเงียตื่นขึ้นมาและเอ่ยถามเพลงขวัญ เขาไม่รอให้เพลงขวัญได้ตอบคำ
