บทที่ 13
พบกันอีกครั้ง
หกปีผ่านไป...
“ณิชา!!”
เจ้าของชื่อที่เพิ่งเดินออกมาจากประตูผู้โดยสารขาเข้าหันไปมองตามเสียง ก่อนจะฉีกยิ้มกว้างเมื่อเห็นคนเรียกโบกมือไปมาพร้อมก้าวเท้ายาว ๆ เข้ามาหา
“เรานึกว่าจะได้รอกันต์ซะอีก มาเร็วกว่าที่คิดนะเนี่ย” ณิชาแอบแซะกันตยศขำ ๆ ด้วยเพื่อนชายคนนี้มักจะสายทุกนัด ครั้งนี้จึงค่อนข้างแปลกที่มาเร็วผิดปกติ
“อะไรวะ คนอุตส่าห์ลางานมารับ ขอบคุณสักคำก็ไม่มี ยังมาว่ากันอีก” ชายหนุ่มบ่น แสร้งชักสีหน้ายุ่ง ๆ ใส่ ก่อนจะดันร่างบอบบางเบา ๆ ให้ขยับถอยไปยืนข้าง ๆ แล้วแย่งรถเข็นกระเป๋าเดินทางของเธอมาเข็นให้
ณิชาอมยิ้มแล้วส่ายหน้าเบา ๆ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไร เพื่อนคนนี้ก็ยังดีกับเธอเสมอ “ก็บอกแล้วว่ากลับเองได้ ไม่เห็นต้องลางานมาเลย”
“อ๋อ จะหาว่าเราสาระแนใช่มะ” กันตยศผินหน้ามามอง ด้วยสีหน้าเอาเรื่อง “แต่ก็นั่นแหละ ต่อให้เธอบอกว่าไม่ต้องมารับ เราก็จะมาอยู่ดี เพราะเร
