บทที่ 12
ชีวิตที่ไม่มี...
เป็นเวลาเกือบสามเดือนแล้วที่แม่ของเด็กหญิงณิศราตัดสินใจเดินออกไปจากบ้านหลังนี้ คุณวราพรรู้เรื่องนี้หลังจากลูกชายกับอดีตลูกสะใภ้หย่ากันไปแล้วถึงสามวัน หล่อนใจหายไม่น้อยที่เรื่องมันลงเอยอย่างนี้ เกิดสงสารหลานสาวตัวน้อยขึ้นมาฉับพลันที่พ่อแม่ต้องมาแยกทางใครทางมัน แต่กระนั้นหล่อนก็ต้องทำใจ ไม่ถือโทษหรือโกรธใครทั้งนั้น ในเมื่ออยู่ด้วยกันแล้วไม่มีความสุข ทางออกที่ดีที่สุดก็เห็นจะเป็นทางนี้ทางเดียว
“เดี๋ยวนี้หนูณิติดพ่อมากเลยค่ะ ใครจะอุ้มก็ไม่ยอม ร้องแต่จะไปหาคุณวินทร์อย่างเดียว” ดวงใจเอ่ยขึ้นมาอย่างเหนื่อยใจขณะกำลังนั่งเตรียมวัตถุดิบไว้สำหรับทำอาหารกลางวันกับคุณวราพรที่ช่วงนี้มักจะแวะเวียนมาช่วยลูกชายเลี้ยงลูกเกือบทุกวัน
“อย่าว่าแต่ลูกติดพ่อเลย พ่อก็ติดลูก”
ตั้งแต่ณิชาจากไป หากวันไหนไม่มีประชุมสำคัญหรืองานที่ด่วนจริง ๆ วินทร์ก็มักจะทุ่มเทเวลาทั้งหมดให้กับเด็กหญิง
