หลายวันต่อมา
มหาวิทยาลัยวาแซร์
เซลีนพยายามอย่างหนักในการกลับมาใช้ชีวิตเหมือนเดิมอีกครั้ง ถึงแม้ว่าภายในใจจะยังคิดถึงครินทร์อยู่ก็ตาม
ร่างบางเดินมาถึงหน้าตึกคณะ สายตามองไปยังถนนฝั่งตรงข้ามที่เคยมีเฟอร์รารีคันหรูสีดำจอดอยู่เป็นประจำ เธอละสายตาจากตรงนั้นแล้วเดินขึ้นตึก
ไม่ว่าจะไปที่ไหน สถานที่เหล่านั้นล้วนมีเขาอยู่เสมอ แม้ว่าจะผ่านมาแล้วหลายวัน แต่หัวใจของเธอยังคงเหมือนถูกพันธนาการเอาไว้ด้วยโซ่เส้นใหญ่ที่ไม่มีวันปลดออกได้ง่ายๆ
ดวงตาคู่สวยพร่ามัว เธอรีบกะพริบตาถี่ๆ เพื่อไม่ให้น้ำตารินไหล ต่อให้ในชีวิตไม่มีเขาแล้ว หากแต่ชีวิตต้องเดินไปข้างหน้า…
เธอท่องคำนี้ในใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่เหมือนยิ่งพยายามก้าวไปข้างหน้ามากเท่าไร ใบหน้าของเขายังคงตามหลอกหลอนทุกคืนจนนอนไม่หลับ ราวกับเงาที่ไม่อาจสลัดให้หลุดพ้น
หลังจากเรียนเสร็จเซลีนและน้ำตาลเดินออกมาพร้อมกัน เป็นอีกครั้งที่เซลีนเหลือบมองถนนฝั่งตรงข้ามท
