หลายนาทีต่อมา
“อื้อ~” คนที่สลบไปเกือบครึ่งชั่วโมงส่งเสียงเบาๆ ในลำคอ ดวงตาคู่สวยปรือขึ้นอย่างยากลำบาก ถึงแม้สติยังไม่กลับมาเต็มร้อยแต่เธอรู้ทันทีว่ายังคงอยู่ในพื้นที่ของเขา
เธอขยับตัวเล็กน้อยถึงได้รู้ว่าตอนนี้ตัวเองกำลังนอนอยู่บนเตียงใหญ่ ผ้าห่มผืนหนาถูกคลุมไว้จนถึงอก ร่างกายยังคงหนักอึ้งเหมือนแบกก้อนหินก้อนโตไว้
“ฟื้นแล้วเหรอ” น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยถาม ครินทร์ที่ยืนกอดอกพิงขอบกระใสมองเซลีนเนิ่นนานเอ่ยขึ้น ทำให้คนที่นอนอยู่บนเตียงเลื่อนสายตามามอง
เซลีนพยายามยันตัวขึ้นนั่งช้าๆ ร่างกายยังอ่อนแรงจนต้องใช้สองมือพยุง แพขนตางอนชุ่มคราบน้ำตาที่ยังไม่ทันแห้ง
“ทำไมเซย์ถึงยังอยู่ที่นี่คะ” เธอเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
“เธอเป็นลมตรงหน้าประตู” เขาพูดพลางเดินเข้าไปใกล้เซลีน ก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงข้างเตียงจนเตียงยวบลงเล็กน้อย
เธอละสายตาจากเขามามองมือที่วางบนหน้าตัก ทั้งที่ทุกอย่างใกล้จบลงไปแล้วแท้ๆ แต
