ฟุบ…
เซลีนล้มตัวลงนอนหลังจากอาบน้ำเสร็จและอยู่ในชุดนอนสบายๆ หลังจากหัวลงหมอนก็เกิดอาการมึนราวกับบ้านทั้งหลังหมุนเป็นวงกลม ดวงตาคู่สวยพยายามปรือขึ้นมองเพดานท่ามกลางอาการเมา
‘พี่ขอโทษครับคนดี’
‘พี่…รักเซย์’
คำพูดของเขายังคงตามหลอกหลอนยันวินาทีสุดท้าย เธอพยายามไม่นึกถึง เหมือนยิ่งพยายามไม่คิดมันก็ยิ่งฉายซ้ำจนว้าวุ่น
“ทำไมกันนะ…” เธอพึมพำกับตัวเอง เสียงแผ่วจนแทบไม่พ้นเรียวปาก ริมฝีปากเม้มแน่นเหมือนคนกำลังพยายามกลืนก้อนสะอื้นที่ตีตื้นขึ้นมาในลำคอ
เธอพลิกตัวนอนตะแคงไปอีกฝั่ง มือเล็กคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาจ้องมองไลน์ของเขาที่บล็อกไปตั้งแต่ตอนนั้น
หัวใจสั่นระรัว ปลายนิ้วสั่นไหวเหนือหน้าจอเหมือนลังเลว่าจะกดปลดบล็อกดีไหม แต่เพียงแค่เสี้ยววินาทีของความคิด เธอก็กำโทรศัพท์แน่นแล้ววางมันลงบนหัวเตียงทันที
“ไม่…พอแล้ว” บอกกับตัวเอง ดวงตาสั่นระริกจนหยดน้ำเอ่อคลอ มันไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอพยายามหนี แต่ครั้ง
