“รีบแต่งตัวแล้วออกไปซะ”
“ค่ะ” เธอทำได้แค่ตอบรับสั้นๆ เหมือนทุกครั้ง มือเล็กหยิบกางเกงขึ้นมาสวมใส่ด้วยความรู้สึกขมขื่น ก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้นอย่างยากลำบาก แข้งขาสั่นระริกจากบทรักรุนแรงเมื่อครู่
“อย่าลืมที่ฉันบอก ต่อไปนี้ไม่ต้องมาทำงานอีก เพราะหน้าที่ของเธอมีแค่อย่างเดียว”
เซลีนไม่ตอบ เพียงแค่พยักหน้ารับเบาๆ เธอรีบพาร่างกายอันบอบช้ำออกไปจากตรงนี้ ความเจ็บแปลบตรงนั้นทำให้ก้าวแทบไม่ออก แต่เธอก็บอกตัวเองว่า ต่อให้เจ็บแค่ไหนก็ต้องไหว
หลังจากออกมาจากห้องทำงานของครินทร์ น้ำตามากมายก็ไหลกลิ้งลงบนแก้ม เธอยกมือเช็ดออกลวกๆ เพราะกลัวคนมาเห็น
ทำไมเขาใจร้ายกับเธอขนาดนี้…
เธอเดินกอดอกไปตามทางเดิน ดวงตาคู่สวยมองไฟสีส้มบนถนนด้วยความเศร้าหมอง น้ำตายังคงรินไหลไม่หยุด เธอภาวนาทุกวันขอให้หลุดพ้นจากครินทร์เร็วๆ เพราะตอนนี้เริ่มแบกรับมันไม่ไหวแล้ว
มือเล็กยกโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาน้ำตาล รอสายไม่นานปลายสายก็รับ
