ไม่อยากฟังข้อแก้ตัว
1441 Words
มิรันดาเลิกงานในเวลาตีสอง เธอหยิบมือถือขึ้นมาดูอีกครั้งแต่ก็ไม่มีเบอร์ที่ไม่ได้รับสายเลย หญิงสาวเดินคอตกออกมาทางด้านหลังผับเพื่อเดินไปถนนใหญ่ที่อยู่ถัดไปอีกซอยเพื่อขึ้นรถเมล์กลับบ้าน
ขณะเดินออกมาจากผับได้นิดเดียวก็มีผู้ชายตัวสูงคนหนึ่งเดินเข้ามาขวาง
“คุณชื่อมิรันดาใช่ไหมครับ”
“ค่ะ” หญิงสาวตอบพลางมองหน้าเขาอย่างงงๆ เพราะเธอจำได้ว่าไม่เคยเจอผู้ชายคนนี้มาก่อน
“นายผมขอคุณกับคุณหน่อย”
“นายคุณเป็นใครคะ ถ้าเขาอยากคุยกับฉันทำไมเขาไม่มาเองล่ะ”
“เขารอคุณอยู่ในรถ”
“อย่ามาหลอกกันหน่อยเลย ฉันเจอมาเยอะแล้วพวกมิจฉาชีพ แหมเป็นแต่งตัวดูดี กะจะหลอกฉันไปทำเรื่องอย่างว่าละสิ ไม่มีทางหรอกย่ะ” มิรันดาสะบัดหน้าใส่พร้อมกับเร่งฝีเท้าของตนให้เร็วขึ้น
ตอนนี้เป็นเวลาปิดของสถานบันเทิงทุกคนต่างมุ่งหน้ากลับบ้านถ้าเธอยังเสียเวลาคุยกับคนแปลกหน้าอยู่อย่างนี้ก็คงได้ถึงบ้านดึกกว่าทุกวันแน่ๆ
“ยุทธ เดี๋ยวผมคุยต่อเอง” ชายชาวต่างชาติคนหนึ่งเดินเข้า
“ผมไปรอที่รถนะครับ”
ชายคนแรกเดินออกไปแล้ว แต่คนที่เดินเข้ามาใหม่ดูเหมือนจะไม่ใช่คนไทย ถึงแม้จะพูดภาษาไทยก็ตาม
“สวัสดีครับคุณมิรันดาผมชื่อแพทริคเป็นผู้ช่วยของคุณมาร์คัส ถ้าคุณยังอยากได้เงินอยู่ก็รบกวนเดินตามผมมาคุยกับเจ้านายผมหน่อยนะครับ”
“ฉันจะเชื่อคุณได้ยังไงล่ะ”
“ถ้าไม่เชื่อก็ลองโทรถามเขาดูสิ”
มิรันดาล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงยีนจากนั้นกดโทรออกไปยังเบอร์ล่าสุด
“คุณมาร์คัสใช่ไหมคะ”
“เธอจะโทรหาใครล่ะ” เขาถามกลับอย่างยียวน
“ฉันก็จะโทรหาคุณนั่นแหละคุณอยู่ที่ไหนคะ แล้วได้ส่งใครมาหาฉันหรือเปล่า”
“ถ้าอยากได้เงินก็เดินตามเขามาที่รถ” ปลายสายพูดเสียงห้วน
หญิงสาวเดิมตามแพทริคมายังรถตู้คันหรูสีดำที่จอดอยู่อีกฝั่งของถนน
พอเดินมาถึงชายคนแรกก็เปิดประตูด้านหลังให้เธอขึ้นไปด้านในรถ ก่อนจะปิดประตูแล้วออกมายืนด้านรอด้านนอก
“สวัสดีค่ะ” หญิงสาวยกมือไหว้อย่างนอบน้อม จนคนที่นั่งอยู่รีบรับไหว้พร้อมกับทำสีหน้าหนักใจ
“อือ ต่อไปห้ามไหวไว้ฉันอีก” เขารีบบอกเพราะไม่ชอบให้ใครยกมือไหว้ มันทำให้เขาดูแก่
“ค่ะ”
“ตัดสินใจได้แล้วใช่ไหม”
“คุณจะจ่ายฉันจริงใช่ไหมคะ”
“แล้วคิดว่าฉันต้องมาดักรอคุยกับคุณในเวลาตีสองมันคือเรื่องล้อเล่นหรือไงล่ะ”
“อย่างนั้นฉันขอบอกคุณอีกครั้งว่าฉันไม่ใช่เมียน้อยของพี่ต้น”
“ผมมาถามว่าคุณจะรับขอเสนอของผมไหม ไม่ได้มาเพื่อฟังคำแก้ตัว”
“ฉันบอกคุณไปแล้วนะ แต่คุณไม่ยอมฟังฉันเอง”
“มันก็แค่ก็ขอแก้ตัว”
“ถ้าอย่างนั้นก็แล้วแต่คุณจะคิดเลยค่ะ เพราะสำหรับฉันความจริงมันก็คือความจริง”
“จะพูดอีกนานไหม ฉันจะได้หลับรอ”
“ไม่พูดก็ได้ ไหนล่ะเงินของฉัน”
“คิดว่าฉันจะเอาเงินสดมาให้โดยที่ไม่มีสัญญาอะไรเลยหรือไงสาวน้อย”
“สัญญาอะไร”
“ก็สัญญาที่เธอจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับนายต้นอีก”
“ฉันสัญญา”
“แค่สัญญาปากเปล่าใครจะเชื่อ เธอต้องเซ็นสัญญาด้วย”
มาร์คัสยื่นสัญญาที่เขาเตรียมไว้ให้เธออ่าน
“มันมืดฉันมองไม่เห็น”
ชายหนุ่มสายหัวก่อนจะเอื้อมมาเปิดไฟสำหรับอ่านหนังสือที่อยู่บนเพดานฝั่งที่เธอนั่ง
มิรันดาใจเต้นแรงจนกลัวว่าเขาจะได้ยิน เพราะลักษณะที่เขาเอื้อมมานั้นมันใกล้ชิดจนเธอได้กลิ่นหอมสดชื่นมาจากตัวเขา ผิดกับตัวเธอเองที่ตอนนี้มีทั้งกลิ่นควันบุหรี่และกลิ่นเหงื่อปะปนกันจนเหม็นไปทั้งตัว
มิรันดากระชับเสื้อคลุมตัวนอกให้แน่นขึ้นเพราะกลัวเขาจะได้กลิ่นเหม็นของตนเอง
“ทำไมต้องทำท่าทางกลัวขนาดนั้น”
“ไม่ได้กลัวก็แค่หนาว”
“อ้อ” มาร์คัสปรับอุณหภูมิของเครื่องปรับอากาศในรถให้เพิ่มขึ้นอีกสององศาเพราะกลั้วเธอจะหนาวตายก่อนที่จะได้เซ็นสัญญา
“เชิญอ่านตามสบาย เสร็จแล้วปลุกด้วย”
“ค่ะ”
มิรันดาอ่านสัญญาไปทีละข้อ มันไม่ได้มีอะไรยากเลยกับการที่เธอจะไม่ต้องไปยุ่งเกี่ยวกับเขมทัตอีก แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอจะต้องย้ายไปอยู่กับเขาถึงสามเดือน
“คุณมาร์คัสคะ” หญิงสาวเรียกคนที่นอนอยู่บนเบาะนั่งเบาๆ
“อือ ว่าไง”
“ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมฉันต้องย้ายไปอยู่ที่กับคุณถึงสามเดือน”
“ก็เพื่อให้น้องสาวฉันสบายใจยังไงล่ะว่า ระหว่างนี้นายต้นจะไม่ติดต่อกับเธออีก”
“แต่ฉันต้องทำงาน และเดือนหน้าก็จะต้องไปฝึกสอนแล้วนะคะ”
“เรียนครูเหรอ”
“ค่ะ”
“น่าสงสารลูกศิษย์ของเธอนะ มีครูที่ชอบแย่งของคนอื่นแบบนี้”
“คุณจะดูถูกฉันยังไงก็ได้แต่อย่าดูถูกอาชีพและการศึกษาของฉัน” มิรันดาขึ้นเสียงด้วยความโมโห
มาร์คัสที่หลับตาอยู่ตกใจจนต้องรีบลืมตาขึ้นมามองเมื่อเห็นเธอโกรธจนหน้าแดงก็รีบกล่าวขอโทษ
“ฉันขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้นเอาล่ะเมื่อกี้เธอพูดถึงเรื่องไหนแล้วนะ” เขารีบเปลี่ยนเรื่อง
“ก็เรื่องที่ฉันต้องไปอยู่กับคุณ มันไม่สะดวกเพราะฉันยังต้องทำงานและเดือนหน้าก็จะฝึกงานแล้ว”
“ระหว่างนี้ฉันจะให้เงินเดือนเธอเอง ส่วนเรื่องฝึกงานก็ไม่ใช่ปัญหาเธอก็มาฝึกงานของเธอไป ตกเย็นก็กลับไปอยู่กับฉันแค่นั้นเองง่ายจะตาย”
“คุณคงไม่คิดจะทำอะไรฉันหรอกใช่ไหมคะ” มิรันดามองหน้าเขาอย่างหวาดระแวง
“ก่อนจะถามคิดดีหรือยังดูสภาพตัวเองสิ ว่ามันน่าพิศวาสตรงไหนตัวผอมซะขนาดนั้นแทบไม่ต้องจินตนาการเลยว่าไอ้ตรงนั้นนะมันจะแบนเป็นไม้กระดานแค่ไหน”
“อย่ามาดูถูกกันนะ”
“ทำไม จะแก้ผ้าโชว์หรือไง อย่าลำบากเลย”
“คุณนี่นะ หน้าไม่เหมือนคนไทยเลย แต่ปากคุณนี้มันยิ่งกว่าคนไทยบางคนเสียอีก”
“ผมถือว่านั่นเป็นคำชมนะ เอาล่ะ แล้วตกลงจะเซ็นไหม”
มิรันดาอ่านทบทวนอีกรอบก่อนจะเซ็นชื่อลงไปบนกระดาษแผ่นนั้น
“เรียบร้อยค่ะ แล้วฉันจะได้เงินเลยหรือเปล่า”
“เธอนี่ใจร้อนจริง พรุ่งนี้ฉันจะให้คนพาไปเบิกที่ธนาคาร”
“แน่นะคะ”
“ฉันไม่เบี้ยวหรอกน่า”
“บอกมาสิว่าบ้านเธออยู่ไหนจะได้ให้คนไปรับ”
“คุณมีไลน์ไหมล่ะ เดี๋ยวฉันส่งโลเคชันให้ค่ะ”
มาร์คัสส่งโทรศัพท์ของคนเองให้เธอสแกนคิวอาร์โค้ด
“ฉันส่งที่อยู่ให้แล้วนะคะ คุณจะไปรับตอนกี่โมง”
“บ่ายๆ”
“ก่อนบ่ายสามนะคะ เดี๋ยวธนาคารปิด”
“อือ รู้แล้ว”
“งั้นฉันกลับก่อนขอบคุณมากนะคะ” มิรันดากำลังจะยกมือไหว้แต่ก็รีบเอามือลงเมื่อนึกได้ว่าชายหนุ่มไม่ชอบให้ทำแบบนั้น
“กลับยังไง”
“รถเมล์ค่ะ”
“ดึกอย่างนี้ยังมีรถเมล์อีกเหรอ”
“มีสิ มันมีทั้งคืนนั้นแหละ แต่ต้องเดินไปขึ้นไกลหน่อยเท่านั้นเอง”
“เดี๋ยวฉันไปส่ง”
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเกรงใจ”
“ที่ฉันบอกจะไปก็แค่กลัวว่าคืนนี้เธอจะแอบไปสั่งลาน้องเขยของฉันเป็นครั้งสุดท้าย”
“ถ้างั้นก็ไปตามที่อยู่นั้นเลยค่ะ เพื่อความสบายใจของคุณ”
มาร์คัสโทรตามยุทธนาให้ขับรถไปตามพิกัดที่เขาส่งให้ พอรถเคลื่อนออกจากหน้าผับได้นิดหน่อยมิรันดาก็หลับลงไปอย่างง่ายดาย
มาร์คัสปรับเบาะให้เอนลงก่อนจะกดปุ่มเพื่อให้แผงกันระหว่างห้องโดยสารกับส่วนคนขับขึ้นมากันเขาและเธอจากคนที่นั่งอยู่ด้านหน้า
- Writer
