ฉันชอบคนโตกว่า
1688 Words
พอใกล้ถึงเวลานัดมิรันดาก็รีบโทรบอกแพทริคให้ไปรอเธอที่ร้านสะดวกซื้อที่อยู่ถัดออกไปอีกไม่ไกลเพราะเธอกลัวว่าแม่ครูจะเห็นเธอมีคนมารับ เธอกลัวว่าความลับจะแตกและแม่ครูจะเอาเงินมาคืนมาร์คัส
“ทำไมมายืนรอตรงนี้ล่ะ” มาร์คัสถามอย่างไม่ไว้ใจ เพราะเธอตอนแรกเธอบอกว่าให้ไปรับที่บ้านเด็กกำพร้า
“ฉันหิวไงก็เลยมาซื้ออะไรกินรองท้อง คุณกินไหม” มิรันดาจิ้มฟุตลองที่หันเป็นชิ้นเล็กๆ ส่งให้เขา
“ไม่ล่ะ ฉันไม่หิว”
“ไม่หิวหรือไม่กล้ากินกันแน่”
“เพราะอะไรถึงคิดว่าฉันไม่กล้ากิน มันก็แค่ไส้กรอกธรรมดาไม่ใช่เหรอ” มาร์คัสถามขึ้น
“แหม ก็พวกคนรวยน่ะ เขาไม่ค่อยกินอะไรแบบนี้กันหรอก แต่จะบอกให้นะ ของบางอย่างราคาไม่แพงแต่มันก็อร่อย คุณไม่เคยลองจะรู้เหรอ”
“กินไปเถอะฉันกลัวเธอไม่อิ่ม”
“ฉันว่าคุณไม่กล้ากินมากกว่า” มิรันดาอยากให้เขาได้ลองทานฟุตลองชีทที่ตัวเองใส่ซอสมะเขือเทศซอสพริกและมายองเนส ลงไปผสมกัน เธอคิดว่ามันอร่อยกว่าไส้กรอกที่เธอทานกับเขาเช้านั้นเสียอีก
“งั้นเอามาสิ”
มิรันดาจิ้มไส้กรอกยื่นให้อีกคนกลับอ้าปากกว้างรออยู่แล้วทำให้เธอต้องเป็นคนป้อน
การแสดงออกของมาร์คัสทำให้ยุทธนาและแพทริคหันมามองหน้ากันโดยไม่ต้องนัดหมาย เจ้านายของเขาทานไส้กรอกชิ้นละไม่กี่สิบบาทยังไม่แปลกใจเท่ายอมให้อีกคนป้อน ยุทธนารีบกดปุ่มยอกแผงก้นระหว่างผู้โดยสารและคนขับขึ้นเพราะไม่อยากจะเห็นอะไรที่มันแปลกกว่านี้อีกแล้ว
“เป็นไงคะ อร่อยไหม” หญิงสาวรอฟังคำตอบ
“ก็พอกินได้”
“พอกินได้แปลว่าไม่อร่อยใช่ไหมล่ะ”
“บอกว่าพอกินได้ก็คือพอกินได้”
“ฉันรู้หรอกน่าว่าคุณไม่อยากให้ฉันเสียน้ำใจ แต่ไม่เป็นไรคุณไม่กินก็ดีแล้วจะได้ไม่เปลือง”
มิรันดาเลิกสนใจเขาแล้วนั่งทานไส้กรอกของตนเองจนหมด พอดีเมื่อรถมาจอดที่ห้างสรรพสินค้า
“เช็ดปากกินน้ำให้เรียบร้อยก่อนลงไปดีกว่าไหม”
หญิงสาวหันมายิ้มแหย่ๆ ก่อนจะหยิบขวดน้ำที่วางไว้ขึ้นมาดื่มและเข้าปากจนเรียบร้อยก็ลงจากรถ
“ซื้อของเสร็จฉันจะโทรตามนะ” เขาหันมาสั่งแพทริคและคนขับรถ
“มันจะดีเหรอครับบอส”
“อือ ที่นี่เมืองไทยนะ ไม่มีอะไรต้องน่าห่วง”
“ครับ”
แพทริคพยักหน้าอย่างเข้าใจ ถ้าเป็นเมืองไทยก็คงไม่น่าห่วงเท่าไหร่แต่ถ้าเป็นที่อิตาลี การปล่อยให้เจ้านายไปเดินไปไหนมาไหนคนเดียวถือว่าเป็นเรื่องใหญ่ เพราะที่นั่นมาร์คัสมีศัตรูอยู่รอบด้าน
ร้านแรกที่มาร์คัสพาหญิงสาวเข้ามาก็คือร้านขายเสื้อผ้า ซึ่งมีทั้งชุดทำงาน ชุดอยู่บ้านและชุดสำหรับออกงาน
“คุณค่ะ ฉันว่าเราเปลี่ยนร้านดีไหม ฉันรู้จักร้านที่ประตูน้ำ ราคาก็ถูกกว่ามากนะคะ เดี๋ยวฉันพาไป” มิรันดาเข้ามากระซิบเบาๆ มันใกล้จนมาร์คัสได้กลิ่นกายหอมออกมาจากเรือนร่างของเธอ ชายหนุ่มรีบขยับออกห่างก่อนจะหันไปบอกพนักงาน
“คุณครับ เอาชุดสบายๆ สำหรับใส่อยู่บ้าน 20 ชุด ชุดสำหรับออกมาข้างนอก 20 ชุด ชุดราตรีหรือเดรสสำหรับออกงานอีก 10 ชุด อ้อ แล้วถ้าในเดือนนี้มีชุดออกมาใหม่ก็ส่งไปให้ผมตามที่อยู่นี้นะครับ” เขาจดที่อยู่ให้กับพนักงานที่ยิ้มกว้างเพราะเพียงแค่เขาเป็นลูกค้าคนเดียวพวกเธอก็คงได้เปอร์เซ็นต์จากยอดขายเยอะพอสมควร
“คุณมาร์คัส” มิรันดาแทบจะกรี๊ดกับจำนวนชุดที่เขาสั่ง
“อะไร ไม่พอเหรอ”
“เปล่า จะบอกคุณว่ามันมากไป ชุดที่ฉันเตรียมก็พอมีอยู่บ้าง”
“ไอ้ชุดเน่าๆ พวกนั้นฉันให้แม่บ้านเอาไปทิ้งหมดแล้ว”
“อะไรนะ คุณทำอย่างนั้นได้ยังไงชุดพวกนั้นฉันซื้อมาตั้งหลายบาท”
“ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้มาฟรีๆ แต่ในเมื่อเธอมาอยู่กับฉันก็ต้องทำตามที่ฉันอบอก ถ้าเธอโวยวายอีกฉันจะสั่งชุดเพิ่มอีกนะ” มาร์คัสขู่
“คุณคงรวยมากสินะ”
“ก็มากกว่านายต้นละกัน”
“งั้นฉันอยากได้เพิ่ม”
“อยากได้อะไรบอกมาสิ”
“ฉันอยากได้ชุดสำหรับเด็กด้วย”
“จะเอาไปทำไม”
“ให้น้องที่บ้านเด็กกำพร้า”
“แค่ชุดเหรอ”
“ค่ะ แค่ชุดก็พอ”
“ฉันไม่เคยซื้อชุดให้เด็กหรอกนะและก็ไม่รู้ว่ามันราคาเท่าไหร่ ฉันจะโอนเงินให้แล้วเธอไปซื้อเองได้ไหม อยากได้เท่าไหร่ก็บอก”
“วันนี้คุณมีงบให้ฉันซื้อชุดเท่าไหร่”
“ไม่อั้น”
“ฉันขอหมื่นหนึ่งได้ไหม”
“มันจะพอเหรอ”
“พอสิ ตั้งหมื่นหนึ่งฉันจะซื้อชุดและก็พวกอุปกรณ์การเรียนให้เขา เดือนหน้าก็จะเปิดเทอมแล้ว”
“ฉันให้สองแสนถ้าวันนี้เธอตามใจฉัน”
“แน่นะคะ”
“แน่สิ”
“คุณนี่นอกจากจะหล่อแล้วยังใจดีด้วยนะคะ”
มาร์คัสมองคนที่ยิ้มตาเป็นประกายแล้วก็อดยิ้มตามไม่ได้ มิรันดามีอะไรแปลกจนเขานึกไม่ถึง เขาจะซื้อของให้เธอ เธอก็ทำหน้าบูดหน้าบึ้งไม่อยากได้ แต่พอบอกจะให้เงินไปซื้อของให้เด็กๆ เธอกลับดีใจแล้วยิ้มอย่างมีความสุข
เขาให้พนักงานนำชุดทั้งหมดไปที่รถซึ่งแพทริครออยู่ที่นั่นแล้ว
ออกมาจากร้านเสื้อผ้าเขาก็ตรงมายังแผนกชุดชั้นในสตรี
“คุณ ฉันต้องซื้อของพวกนี้ด้วยเหรอ มันอยู่ข้างในนะ ใส่ยังไงก็ได้ไม่มีใครเห็นหรอก ฉันว่าอย่าสิ้นเปลืองเลย”
“มิรันดา สองแสนนะ เอาไหม”
“เอาสิ”
“งั้นคุณไปรอข้างนอกก่อนฉันของเลือกเอง”
ผ่านไปยี่สิบนาทีมิรันดาก็ยังเลือกไม่ถูกเพราะปกติเธอจะซื้อชุดชั้นในตามตลาดนัดซึ่งราคาแต่ละชุดก็แค่ร้อยกว่าบาทเท่านั้น
“ยังเลือกไม่ได้อีกเหรอ”
“ฉันเลือกไม่ถูกไม่เคยแพงแบบนี้”
“น้องครับช่วยเลือกม้เธอด้วยชุดชั้นใน 20 ชุด ชุดนอน 10 ชุด”
“ได้ค่ะคุณผู้ชาย”
“มีชุดว่ายน้ำด้วยไหมครับ”
“มีค่ะ อยู่ทางนั้น” พนักงานชี้ไปยังอีกด้านที่มีชุดว่ายน้ำโชว์อยู่
“ผมเอาชุดว่ายด้วยครับ 5 ชุดครับ”
“คุณมาร์คัส” หญิงสาวหันมามองเขาตาเขียว แต่พอเห็นเขาทำปากว่าสองแสนเธอก็ยอมเดินตามพนักงานไปแต่โดยดี
“คุณมาซื้อของแบบนี้บ่อยเหรอคะ”
“แต่ก่อนบ่อยครับ” คำตอบที่เจอไปด้วยเสียงเศร้าทำให้มิรันดาไม่อยากจะถามต่อ
“กลับกันเลยไหมคะ ได้ของครบแล้ว”
“ยังไม่ได้รองเท้าเลยนะ”
“รองเท้าด้วยเหรอคะ”
“เธอคงไม่ใส่ชุดที่ฉันซื้อเมื่อครู่กับรองเท้าผ้าใบที่ใส่อยู่หรอกนะ”
“แหม ฉันไม่ได้มีรองเท้าผ้าใบคู่นี้คู่เดียวสักหน่อยนี่ค่ะ”
“ไหนๆ ก็ออกมาแล้วก็ซื้อให้ครบละกัน ยังขาดอะไรบ้างก็ลองนึกดู”
ออกจากร้านรองเท้าก็มาเคาน์เตอร์เครื่องสำอางและต่อด้วยร้านกระเป๋า ซึ่งร้านสุดท้ายมิรันดาขอแค่ใบเดียวเพราะเห็นราคาแล้วแทบไม่กล้าใช้
มาร์คัสแปลกใจกับทาทางของมิรันดามากเพราะทุกร้านที่พาเธอเข้าไปซื้อราวกับว่าเธอไม่เคยใช้ของเหล่านั้นมาก่อน หรือที่ทำแบบนี้เพราะเธอกำลังแกล้งทำเป็นไม่เคยใช้ของเหล่านี้เพื่อตบตาเขา
“คุณมาร์คัสคะ มีอย่างหนึ่งที่ฉันอยากได้”
“อะไร”
“คุณเห็นน้ำหอมร้านนั้นไหม”
“อือ เขาไปดูสิ”
“คือฉันรู้ว่ามันราคาแพงมากแค่ไหน แต่ฉันไม่ได้จะใช้เองหรอกนะ ฉันอยากคุณซื้อแล้วใช้”
“ทำไม”
“คือฉันชอบกงยูแล้วเขาก็โฆษณาน้ำหอมนี้ ฉันก็เลยอยากได้ขวดมันมาเก็บไว้ ส่วนน้ำหอมฉันให้คุณใช้หมดก่อนค่อยเอาขวดมาให้ฉัน
“ใครคือกงยู”
“โอ๊ย คุณไปอยู่ไหนมาเนี่ยไม่รู้จักกงยูโอปป้า เขาน่ะ ทั้งหล่อทั้งดูดี”
มิรันดารีบเอารูปของนักแสดงหนุ่มคนโปรดให้เขาดู
“ฉันว่าเขาดูมีอายุ”
“แน่นอนสิเข้าน่ะอายุ 40 กว่าแล้วแต่ยังหล่อและดูดีมาก”
“สเปกคุณเป็นแบบนี้เหรอ”
“ใช่ฉันชอบคนโตกว่า ทั้งอบอุ่นและใจดีอีกอย่างคนอายุมากว่าเขาก็ผ่านอะไรมามาก ถ้าเป็นแฟนก็คงดี”
“อือ” มาร์คัสไม่ค่อยพอใจที่เธอพูดแบบนี้เท่าไหร่ เพราะมันเหมือนกับเธอกำลังคิดไปถึงน้องเขยของเขาอีกครั้ง
“คุณมาร์คัส ซื้อนะคะ” เป็นครั้งแรกที่มิรันดาทำท่าทางอ้อนแบบนี้กับเขาและนั่นมันก็ทำให้หัวใจของเขาอ่อนยวบลงมาทันที
ทั้งสองคนเดินไปยังร้านน้ำหอมและได้มากันคนละขาดของเขาขวดสีน้ำตาลเข้มส่วนของเธอขวดสีขาว
“ขอบคุณมากนะคะ ฉันว่าต้องมีคนอิจฉาฉันแน่เลยถ้าฉันจะโพสต์ขวดน้ำหอมแบบเดียวกับกงยูลงในไอจี รีบกลับกันเถอะค่ะ ฉันอยากลับไปถ่ายรูปอวดเพื่อนแล้ว เธอรีบจนมาร์คัสเดินตามแทบไม่ทัน
- Writer
