หรือยังคงรัก

บทนำ ความทรงจำสีจาง3

“พี่เรนเองก็ต้องมีความสุขไม่แพ้หม่อนเหมือนกัน สัญญากับหม่อนนะว่าพี่จะตามหามันจนเจอ” ณหทัยกุมมือคนที่รักเหมือนพี่ชายแท้ๆ บีบกระชับมั่น รอยยิ้มของเธอยังคงเปี่ยมด้วยความจริงใจหวังให้เขามีความสุข

‘ความสุข’ ยังงั้นเหรอ?

นเรนทร์กระตุกยิ้ม เขาไม่รู้จักสิ่งนั้นมานานแล้ว คล้ายจะลืมเลือนจนจำความรู้สึกเหล่านั้นแทบไม่ได้ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขายิ้มออกมาจากใจครั้งสุดท้ายเมื่อไร

คงจะตั้งแต่วันที่เขาได้รู้ความจริงบางอย่าง จนทำให้หัวใจด้านชานั่นละ...

“ไม่ต้องมาห่วงพี่หรอก นี่ใคร... ถึงพี่จะอกหัก แต่หม่อนก็รู้นี่นาว่ามีสาวๆ รอต่อคิวเข้ามาดามอกพี่จนเลือกไม่ไหว รับรองว่าพี่เหงาไม่นานหรอก”

“หม่อนรู้ค่ะว่าพี่ฮอต” แต่ที่รู้ดียิ่งกว่าก็คือนเรนทร์ไม่เคยเปิดใจให้ใครเลย ถึงขึ้นปิดตายประตูหัวใจด้วยซ้ำ นั่นละที่ทำให้เธอเป็นห่วง

นเรนทร์มองตาเธอคล้ายจะรู้ความคิดในใจ จึงตัดบทอย่างนุ่มนวลว่า

“เลิกพูดเรื่องนี้กันเถอะ วันนี้เป็นวันดีๆ ของเรา เราควรโฟกัสและมีความสุขกับมันไม่ใช่เหรอ” เขาตบหลังมือเธอเบาๆ แล้วยื่นส่งให้ถึงมือเพลิงคราม บอกเธอเป็นนัยๆ ทางสายตาว่า คนที่เธอควรสนใจตอนนี้มีเพียงแค่สามีคนเดียวเท่านั้นก็พอแล้ว ส่วนเขาไม่เป็นไรจริงๆ

ณหทัยถอนหายใจ ถึงอยากจะพูดอะไร แต่ก็ไม่มีสิทธิ์ก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของเขา ทำได้แค่ยอมรับการตัดสินใจของรุ่นพี่หนุ่ม ก็หวังว่าเมื่อถึงวันนั้นนเรนทร์จะยอมเผยใจให้ใครคนนั้นที่ซุกซ่อนอยู่ในซอกหลืบมาเนิ่นนานสักที

นเรนทร์พูดคุยกับคู่บ่าวสาวและเพื่อนฝูงอีกสักพัก ตั้งใจจะหลบออกมาจากงานเงียบๆ แต่ถูกเจ้าสาวเห็นเข้าเสียก่อน ณหทัยวิ่งมาหาเขากระซิบอะไรบางอย่างข้างหู ทำเอาเขาอึ้งงัน เม้มปากขมวดคิ้วนิดๆ ก่อนจะหายไปอย่างไร้ร่องรอย ไม่ให้ใครจับอารมณ์ความรู้สึกของเขาได้

ชายหนุ่มยิ้มให้ณหทัยบางๆ แล้วเดินจากมาโดยไม่พูดอะไร ไม่ยอมรับหรือปฏิเสธสิ่งที่เธอพูด เหลือบมองสมาร์ตโฟนที่สั่นอยู่ในกระเป๋ากางเกงอย่างรำคาญ มันสั่นไม่ยอมหยุดมาสักพักตั้งแต่เขาอยู่ในงานแล้ว ดีที่เขาตั้งปิดเสียงเอาไว้เลยไม่รบกวนคนอื่น มือเรียวยาวล้วงหยิบมันออกมา ทันเห็นข้อความที่มารดาส่งมาแขวะเขา

Rossukhon : แกกลับไทยมาตั้งหลายวันแล้ว แต่ไม่ยอมกลับบ้าน หรือต้องให้แม่ส่งเมียแกไปอัญเชิญแกกลับบ้านห้ะ!!!

นเรนทร์มองข้อความที่สุดยอดมนุษย์แม่ของเขาพิมพ์รัวส่งมาแล้วกระตุกยิ้ม ก่อนจะยัดสมาร์ตโฟนลงไปในกระเป๋ากางเกงตามเดิม ท่านยังคงเจ้ากี้เจ้าการชีวิตของเขาไม่เปลี่ยนแปลง ส่วนเขาก็ยังเป็นไอ้ลูกทรพีที่ไม่สนใจท่านเหมือนเคย ท่านอยากสั่งก็สั่งไป แต่ถ้าเขาไม่ทำตามซะอย่าง ผู้หญิงคนนั้นจะทำอะไรได้

‘เมีย’ งั้นเหรอ?

ผู้หญิงที่นอนกอดทะเบียนสมรสมาสี่ปีโดยที่เขาทิ้งขว้างไม่แยแส ไม่เคยนอนร่วมเตียง ยิ่งไม่เคยใช้ชีวิตคู่ด้วยกันเลยแม้แต่วันเดียว จะนับเป็นเมียเขาได้อย่างไรกันล่ะ...

“มาลองดูกันว่าคุณกับผม ใครจะอดทนได้มากกว่า” นเรนทร์เค้นเสียงพึมพำ เหลียวมองข้างหลังตัวเองแล้วรู้สึกราวกับถูกเสียดสี

วันนี้เป็นวันที่ณหทัยมีความสุขที่สุด เธอได้อยู่กับคนที่รักและกำลังจะเริ่มต้นชีวิตคู่ที่สมบูรณ์ร่วมกัน ผิดแผกจากเขาลิบลับ เพราะสำหรับเขาแล้วความผิดพลาดในครั้งนั้นควรได้เวลาสะสางและยุติลงเสียที เขาจะไม่ทนอีกต่อไป

เขากลับมาเมืองไทยครั้งนี้ก็เพื่อ...หย่า!