ร่างบางกระวีกระวาดแต่งตัวด้วยความรีบสุดชีวิต เพราะสะดุ้งตื่นขึ้นมาในตอนสายของเช้าวันใหม่ ไม่ใช่แค่สายธรรมดา แต่เป็นสายตะวันโด่ง เพราะเหลือเวลาแค่อีกยี่สิบนาที ก็จะสิบโมงเช้า
ทั้งๆที่เวลานี้ เธอต้องไปอยู่ที่ร้านเรียบร้อยแล้ว คิดแล้วก็โมโหอยากจะทุบหน้าตัวต้นเหตุ ที่ทำให้เธอนอนไม่หลับตลอดทั้งคืน มาหลับอีกทีก็เกือบรุ่งเช้า
ภัสสรกวาดโทรศัพท์และกุญแจรถ ที่วางอยู่หัวเตียงใส่กระเป๋าด้วยความรีบ ก้าวขายาวออกจากห้องด้วยความเร็ว ปิดประตูล็อกเรียบร้อย
และก็ต้องสะดุ้งสุดตัว เมื่อหันมาชนเข้ากับร่างสูง ที่ยืนอยู่ด้านหลังในระยะประชิด ดวงตาคู่สวยเบิกกว้าง อ้าปากหวอด้วยความตกใจ
ไม่คิดว่าจะเจอตัวต้นเหตุ ที่ทำให้เธอนอนไม่หลับยืนอยู่ตรงนี้ ที่หน้าห้องของเธอ ต่างจากชายหนุ่มที่ส่งยิ้มน้อยๆ มาให้ ทั้งที่จริงแล้วอยากจะหัวเราะออกมาดังๆ ที่เห็นสีหน้าตกใจของคนตรงหน้า แต่ก็ต้องกลั้นเอาไว้
“เลิกทำหน้าตกใจ แล้วก
