ชะตารักลิขิตด้ายแดง

บทที่ 2

เยี่ยนหวงที่ได้ยินเช่นนั้นก็โมโหจนหนวดกระตุก พอมองหน้าบุตรสาวที่ตนไม่สนใจตั้งแต่มารดานางสิ้นก็ละอายใจ เขากับมารดาของเยี่ยนฟางรักใคร่กันตั้งแต่เด็ก หากไม่ได้เป็นเพราะโม่โฉวที่ใช้มารยาล่อลวงเขาจนหลงมัวเมาไปช่วงหนึ่ง มารดาของเยี่ยนฟางคงไม่ตรอมใจ และตอนนี้บุตรสาวคนของตนคงไม่เป็นเช่นนี้

แต่หากเป็นจริงดั่งเยี่ยนซินบอกกล่าว ชื่อเสียงของจวนเจ้าเมืองก็คงรักษาไว้มิได้ สัญญาหมั้นหมายระหว่างตระกูลกู้ก็คงจบสิ้นอีกด้วย บุตรเขยที่อนาคตไกลเช่นกู้หลิวหยางตนไม่อยากจะให้หลุดมือไป เพียงเปลี่ยนตัวเจ้าสาวคงรักษาหน้าเขาไว้ได้ อีกอย่างตระกูลกู้ยังคงต้องพึงบารมีของจวนเจ้าเมืองคงไม่กล้าปฏิเสธ

ตระกูลจางของพ่อตาก็เสื่อมถอยไปแล้วหากจะตัดลูกอกตัญญูเช่นเยี่ยนฟางทิ้งก็คงมิเป็นไร เมื่อคิดได้ดังนั้น เยี่ยนหวงจึงทำการตัดชื่อของเยี่ยนฟางออกจากตระกูล แล้วขับออกไปอยู่ยังเรือนของจางลี่จิ่นที่เป็นสินเดิมของนางทันที

"ข้าขอสินเดิมของมารดาข้าทั้งหมด คงมิมากเกินไปกระมังท่านเจ้าเมือง" ในเมื่อตัดขาดนางแล้วคงไม่ต้องพูดดีกันอีก โม่โฉวคิ้วกระตุก นางมิอยากให้สินเดิมของลี่จิ่นกับเยี่ยนฟาง

ถึงจวนเจ้าเมืองจะมีหน้าตาแต่ทว่าเงินในคลังก็มิได้มากมายเช่นที่คนภายนอกคิด นางอยากจะเก็บสินเดิมไว้ให้บุตรสาวของนาง เพราะตัวนางมาจากครอบครัวชาวบ้านธรรมดา ที่ขึ้นมาเป็นใหญ่ได้ทุกวันนี้ก็อาศัยหน้าตาและมารยาที่ออดอ้อนเยี่ยนหวงจนหลงโง่งม

แต่เยี่ยนหวงที่ยังคงมีความละอายต่อจางลี่จินจึงยอมคายสินเดิมของนางออกมาให้บุตรสาวอย่างเยี่ยนฟางเป็นความเมตตาสุดท้าย สินเดิมของจางลี่จิ่นถูกขนเข้ามาในเรือนเล็กของเยี่ยนฟางจนแน่นขนัด แม่นมจางที่อาการดีขึ้นก็ลุกขึ้นมาช่วยตรวจนับทั้งน้ำตา

แม่นมจางร้องไห้กล่าวสาปแช่งสองแม่ลูกที่วางแผนชั่วครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยความเกลียดชัง นางร้องจนเยี่ยนฟางสงสารต้องลุกไปปลอบลูบหลังให้นางสงบ ในเมื่อแม่นมจางคือคนที่ดีที่สุดของร่างนี้ ต่อไปนางก็จะดูแลเขาเป็นอย่างดี

เยี่ยนฟางเมื่อไม่เห็นบ่าวจากเรือนอื่นอยู่ที่เรือนของนางแล้ว นางจึงเปลี่ยนเสื้อผ้าแต่งหน้าใหม่จนดูน่าเกลียดเกินกว่าที่คนจะกล้าจ้องมองก็ออกไปภายนอกจวน ในเมื่อนางจะไปแล้วก็ต้องให้ของขวัญคนในจวนทิ้งไว้เสียหน่อย

นางจ่ายเงินให้ขอทานสี่ห้าคนเพื่อไปซื้อยาตามที่นางต้องการ เมื่อได้ของทั้งหมดก็กลับเข้าเรือนของตนเองอย่างเงียบๆ แม่นมจางที่เตรียมของลงหีบเรียบร้อยแล้วก็กลับห้องไปพักผ่อน เพื่อเดินทางในเช้าวันพรุ่งนี้ เยี่ยนฟางจึงมีเวลาจัดการกับยาที่นางได้มา

เยี่ยนฟางอาศัยความทรงจำเดิมแต่งกายในชุดบุรุษสีดำที่นางซื้อติดมือมาด้วยเร้นกายไปทางเรือนของเยี่ยนซิน นางรมควันยาสลบเข้าไปในเรือนทิ้งไว้แล้วไปยังเรือนของโม่โฉวต่อ นางทำเช่นเดียวกันแล้วกลับมาที่เรือนของเยี่ยนซิน ยาของนางกว่าจะหมดฤทธิ์ก็พรุ่งนี้ถึงตอนนั้นจะกล่าวโทษนางก็คงจะหาหลักฐานไม่ได้เสียแล้ว

เยี่ยนฟางกลับมาถึงเรือนของเยี่ยนซินนางก็เทผงสมุนไพรที่ทำให้คันไปทั่วทั้งตัวของเยี่ยนซิน นางถอดเสื้อผ้าเยี่ยนซินออกเพื่อให้ผงสมุนไพรโดนผิวโดยตรง คนหลับเวลาคันก็ต้องเกาตัวเองอยู่ดี พอรู้ตัวว่าเกาจนได้เลือดนางก็อยากจะรอฟังเสียงร้องของเยี่ยนซินเสียแล้ว เยี่ยนฟางเทยาไปก็แสยะยิ้มอย่างน่ากลัวไปด้วย อยากออกเรือนก็ลองใช้หน้าตาที่มีแต่แผลเป็นออกไปด้วย นางอยากจะรู้ว่าตระกูลกู้ยังจะกล้าแต่งเข้าเรือนหรือไม่

เมื่อเรียบร้อยก็กลับไปที่เรือนของโม่โฉว นางไม่ใช่วิธีเดียวกันกับเยี่ยนซิน นางเพียงจะมาขอแบ่งทรัพย์สินที่โม่โฉวสะสมไว้ก็เท่านั้น จะไปทั้งทีก็ต้องแบ่งไปให้สมกับที่คนพวกนี้ริบเงินเดือนร่างเก่าเสียหน่อย

ในคลังสมบัติของโม่โฉวทรัพย์สินที่ได้มาจากการรับสินบนลับหลังเยี่ยนหวงนั้นมีมากมายเหลือเกิน นางอาศัยลมข้างหมอนคอยเบาหูให้เยี่ยนหวงช่วยผลักดันคนเข้ารับตำแหน่งส่วนสินบนที่นางรับมาก็เก็บไว้ในคลังของนางแทน เยี่ยนฟางยังใจดีไม่กวาดไปเสียทั้งหมด ตั๋วเงินนับหมื่นตำลึง ทองคำอีกหลายหีบ นางไม่พลาดอยู่แล้ว หากโม่โฉวรู้ว่าทองกับตั๋วเงินหายไปจะโวยวายให้ใครฟังได้แค่คิดก็อยากจะหัวเราะเสียแล้ว

นางกลับเรือนไปนอนพักด้วยความสุขใจ เรื่องเลวร้ายจะเกิดก็หลังจากนี้ต่างหาก ในเมื่อเยี่ยนฟางคนเดิมนางก็อยู่อย่างสงบแต่เป็นนางสองคนแม่ลูกเองที่อยากจะแย่งชิงวาสนาของคนอื่นจนทำให้เยี่ยนฟางตายลงจากยาที่พวกนางวาง จิตใจที่อ่อนแอ ร่างกายที่บอบบางเยี่ยนฟางคนเดอมจึงชิงตายไปเสียก่อนเป็นนางที่เข้ามาแทนพอดีที่โดนย่ำยี หากเป็นเยี่ยนฟางคนเดิมคงได้ผูกคอตายหนีความอับอายแน่

เช้าวันรุ่งขึ้นรถม้าสามคันที่ท่านเจ้าเมืองมีเมตตาจัดหามาให้ก็ยกของขึ้นจนแล้วเสร็จพร้อมออกเดินทาง เยี่ยนฟางหันไปมองจวนเจ้าเมืองครั้งสุดท้าย อาจจะเป็นเพราะมีความทรงจำของร่างเดิมอยู่ทำให้นึกถึงมารดาเจ้าของร่างที่งดงาม อ่อนหวาน แต่แล้วยังไง ความงามที่มีก็ไม่อาจดึงใจสามีให้รักตนเพียงคนเดียวได้

นางถอนหายใจแล้วขึ้นรถม้าไป เยี่ยนฟางได้หน้าตาที่งดงามมาจากมารดาถึงแปดส่วนอีกสองส่วนเป็นของบิดาไร้ค่าที่มอบให้นาง นางจึงเป็นสาวงามที่ชวนให้คนได้พบล้วนลุ่มหลง กู้หลิวหยางก็เช่นกัน แต่บุรุษคนใดจะยอมรับสตรีที่แปดเปื้อนได้ลง ต่อให้รักมั่นปานใด แต่ในยุคนี้ก็ถือเรื่องนี้เป็นใหญ่ นางไม่โดนจับถ่วงน้ำก็ถือเป็นบุญแล้ว

ยิ่งคิดยิ่งแค้นเทพชะตาส่งนางมาก็พบเหตุการณ์เช่นนี้ สู้ให้นางไปชดใช้กรรมแล้วไปเกิดใหม่เสียยังจะดีกว่า หลังจากที่เยี่ยนฟางออกจากจวนไปไม่นาน เสียงกรีดร้องของเรือนเยี่ยนซินก็ดังไปทั่วจวน บ่าวไพร่ล้วนวิ่งกันให้วุ่น โม่โฉวที่ตกใจเสียงร้องของบุตรสาวก็รีบไปที่เรือนของเยี่ยนซิน

ภาพที่นางเห็นทำให้โม่โฉวลมแทบจับ เนื้อตัวของเยี่ยนซินไม่มีส่วนไหนที่เหลือดีเลย นางเกาจนเลือดออกทุกจุดดูน่าหวาดกลัว ใบหน้ามีแต่รอยเล็บ เพราะความรักสวยรักงามทำให้นางไว้เล็บยาว หมอที่มารักษาล้วนแต่ส่ายหน้า บาดแผลทั้งหมดคงทิ้งรอยแผลเป็นให้นางเจ็บปวดใจเสียแล้ว

หมอสามคนที่ถูกเชิญมาล้วนแล้วแต่ให้คำยืนยันเช่นเดียวกันว่า นางแพ้สมุนไพรที่ผสมในน้ำแช่ตัว เยี่ยนฟางได้เทยาของนางลงไปในสมุนไพรแช่ตัวของเยี่ยนฟางด้วยแต่ก็เพียงเล็กน้อยเท่านั้น ต่อให้แยกแยะก็คงแยกไม่ออกมาคือสมุนไพรตัวใด เยี่ยนซินเพิ่งได้สมุนไพรแช่ตัวมาจากมารดาของนางเรื่องนี้จะโทษมารดาก็คงพูดไม่ได้เต็มปาก

ท่านหมอจึงแจ้งเพียงว่าผิวของนางบอบบางเกินไปจึงแพ้ได้ง่ายกว่าคนอื่น หากเยี่ยนฟางมาได้ยินคงหัวเราะจนฟันร่วง นางก็อยากจะให้โม่โฉวได้ลองใช้สมุนไพรแช่ตัวเช่นกัน