กัปตันแจ๊ค สเปโรย์คว้ามือเธอแล้วลากออกจากบ้านร้าง ตรงไปยังด้านหลังของบ้าน ซึ่งเป็นดงหญ้าสูงท่วมหัวและป่ารกชัฎกินพื้นที่เกือบไร่
เขาดึงร่างเธอให้นั่งซุกตัวในดงหญ้า หลบซ่อนตัวจากกลุ่มคนร้ายที่กำลังโวยวายอยู่ในบ้านร้าง
“เอ่อ...”
“ชู่วส์”
เขาเป็นคนบ้านะ...แต่ตอนนี้เธอคงบ้ากว่า เพราะยอมให้คนบ้าลากมาอยู่ในดงหญ้ารก ซึ่งน่าจะอันตรายกว่าบ้านร้างหลังนั้นซะอีก !
เธอควรจะรู้สึกกลัวคนบ้า ซึ่งเป็นผู้ชายวัยฉกรรจ์ รูปร่างกำยำล่ำสัน ใบหน้าคร้ามเข้มเต็มไปด้วยเคราหนวดเหมือนโจร
แต่มันบ้าก็ตรงที่...เธอกลับไม่รู้สึกเกรงกลัวเขาเลยสักนิด แววตาของเขาแม้จะดูเหมือนคนบ้า แต่มันมีความอ่อนโยนซ่อนอยู่
เธอเชื่อว่าก่อนที่เขาจะกลายมาอยู่ในสภาพคนจรจัดสติไม่เต็มเต็งแบบนี้ เขาต้องเคยเป็นคนดีมาก่อนอย่างแน่นอน เพราะการที่เขาเข้ามาขวางคนร้าย มาช่วยเธอไว้จากคนหื่นระยำพวกนั้น ก็น่าจะมาจากจิตสำนึกจากภายใน ที่สั่งให้เ
