จริงๆ วรธรไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร เขาออกจะรักและหวงห่วงเธอมาก แต่บางทีเขาก็ทำมันมาเกินไป
“ไม่ร้องแล้วเหรอ เสียดายจังพี่อยากฟังเสียงเธอร้องครางเวลาโดนกระแทกแรงๆ แบบนี้” เขายิ่งกระแทกจนร่างน้อยสั่นระริก น้ำรินยิ่งกัดปากแน่นขึ้น จิกมือกับผ้าปูเตียงเกร็งกระตุกเสร็จสมอย่างรุนแรงค้างอยู่ในท่าโก่งสะโพกในขณะที่วรธรเบียดอัดเข้าหา ครางยาวระเบิดน้ำกามเข้ามาเต็มร่อง
“ไม่ต้องร้องไห้ไปหรอก ยังไงคืนนี้พี่ก็ไม่ปล่อยเธอไป” เขาเช็ดน้ำตาให้เธอเบาๆ ก่อนดึงเธอมากอดรัดแนบอก แม้เธอจะดิ้นแต่เขาไม่ยอมปล่อย สุดท้ายเลยต้องปล่อยตามเลย
น้ำรินหลับคาอ้อมแขนของวรธรอย่างอ่อนแรง เธอเป็นลูกสาวของแม่บ้านเก่าแก่ที่เสียชีวิตไปนานหลายปีแล้ว มารดาของวรธรเอ็นดูเลยอุปการะเธอเอาไว้ เลี้ยงเธอเหมือนลูกสาวอีกคน และให้คอยช่วยดูแลวรธร เรียกว่าคอยรับใช้ใกล้ชิดเขา จะว่าเป็นลูกไล่ก็ไม่เชิง แต่ว่าเป็นน้องสาวก็ไม่ใช่อีกเช่นเดียวกัน
เด็กสา
