“เป็นอะไร”
“พ่อกับแม่ไม่เคยทำอะไรแบบนี้ให้ไหมเลยจ้ะ” เธอบอกเขาเสียงสั่นๆ ตื้นตันใจที่เขาคอยทำอะไรให้หลายอย่าง
“ถึงพ่อแม่ไม่ทำให้ พี่ก็ทำให้แล้วไง”
“ขอบใจพี่ทินมากนะจ๊ะ” หลังรับประทานอาหารเสร็จสิ้นเธอก็ช่วยเขาล้างจานชาม แต่ยังไม่ทันจะทำอะไรเธอก็ได้ยินเสียงคนคุยกันมาจากนอกบ้าน เป็นบิดามารดาของเธอนั่นเอง
“พี่ทิน พ่อกับแม่กลับมาแล้ว” เธอกระซิบบอกเขา ทินกรหันไปมองรอบกายก่อนจะพาเธอไปหลบทางด้านหลังบ้าน
“เสี่ยคะ ลูกสาวของพวกเราอยู่บนห้องค่ะ” เสียงมารดาทำให้ไหมแก้วชาวูบไปทั้งร่าง บิดามารดาของเธอพาเสี่ยลงพุงและลูกน้องอีกสองคนเดินขึ้นไปบนห้อง เธอหันไปมองหน้าทินกร หัวใจเต้นแรงด้วยความหวาดกลัว
“อยู่ไหนล่ะ ไหนบอกว่าอยู่บนห้องไง คิดจะตุกติดเหรอ” เสียงของเสี่ยใหญ่พูดขึ้น
“พวกเราไม่ได้ตุกติก ปกติมันก็นอนอยู่บนห้อง” เธอได้ยินบิดามารดาของเธออธิบาย ไหมแก้วเม้มปากแทบร้องไห้ นี่บิดามารดาของเธอคิดจะขายเ
