ฟ้าใสมาหากานต์ที่อู่เจอรัลเซอร์วิส เห็นลูกน้องที่อู่ทำงานกันอย่างขะมักเขม้น ทั้งเปลี่ยนยาง เปลี่ยนน้ำมันเครื่อง ฟ้าใสเห็นกานต์ยืนคุมลูกน้องอีกที ทำหน้าที่เหมือนเป็นหัวหน้าช่าง
กานต์มองเห็นฟ้าใสจอดรถด้านหน้าอู่ของเจ้าสัวจรัญ แค่เห็นรถก็รู้แล้วว่าลูกน้องของเศรษฐ์มาหา (เรื่อง) ถึงถิ่น
กานต์ก้มทำงานต่อ ทำท่ามองไม่เห็นฟ้าใสที่กำลังเดินอาด ๆ เข้ามาด้วยอาการร้อนใจ
“ไอ้กานต์ กูมีเรื่องคุยกับมึง”
“แต่กูไม่มีเรื่องคุยว่ะ กูไม่ได้ข้องเกี่ยวกับพวกมึงแล้ว จะตามมากวนส้นตีนทำไมถึงที่นี่”
“กูไม่ได้มากวนตีนมึง กูแค่มาถามหาคนหาย”
“กูไม่ใช่ที่รับแจ้งคนหาย กูจะไปตรัสรู้ได้ไง”
“แต่คนที่กูต้องการถามหาคือน้องสาวมึง”
กานต์ชะงักมือจากประแจขันน็อต เงยหน้าขึ้นมองฟ้าใส ดูท่าทางไม่ทุกข์ร้อน
“น้องสาวกูก็อยู่กับคุณเศรษฐ์ไม่ใช่เหรอ มึงจะมาตามหาที่กูทำไม” กานต์กลืนก้อนความรู้สึกลงคอ ไม่รู้ว่ารดามีความสุขดีรึเปล่า
