ความว่างเปล่าภายในใจไม่ต่างอะไรจากหลุมดำที่ดูดกลืนพลังงานความเศร้า..
ในวันที่รู้สึกโดดเดี่ยวจนเหมือนคนทั้งโลกหันหลังให้ เธอเคยภาวนาขอให้ใครสักคนปรากฏตัวตรงหน้า ช่วยมอบอ้อมกอดอุ่นในค่ำคืนที่เหน็บหนาวที
จนกระทั่งคียติณณ์ปรากฏตัวขึ้นในวันที่ฝนตก เขาเป็นฝ่ายเดินเข้าหาแล้วกางร่มให้เธอที่เปียกปอนเพราะฝนด้วยความเต็มใจ
โลกสีหม่นของเทียร์รดาก็เริ่มเปลี่ยนไปทีละนิด..
“พี่เพิ่งรู้ว่ามีคาเฟ่แนวนี้ด้วย” คียติณณ์พูดขึ้น ขณะที่เงยหน้ากวาดสายตาสำรวจร้านอย่างสนใจ
เทียร์รดายืนขนาบข้างคนตัวสูง มองแววตาของคียติณณ์ที่เป็นประกาย ตอนที่ได้เห็นว่าด้านในร้านมีพื้นที่สำหรับสร้างงานศิลปะด้วย
“นึกแล้วว่าพี่ติณณ์ต้องชอบ”
“น่าจะเป็นครั้งแรกของพี่เลยครับ”
“เพราะไม่เคยออกเดตกับสาวคนไหนหรือเปล่าคะ ถึงเพิ่งเคยมาสถานที่แบบนี้ครั้งแรก”
“แปลว่าเธอเคยมา.. แล้วมากับใคร ผู้หญิงหรือผู้ชาย” ไม่ทันได้ตอบคำถามแรก ประโยคหลัง
