ครันเมื่อได้รู้จากปากคียติณณ์ว่าคนใจอำมหิตอย่างธีรุตม์ได้กลับชาติมาเกิดใหม่อีกครั้ง หัวใจดวงน้อยก็ร่วงหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม ไม่ต่างอะไรจากคียติณณ์ที่กัดฟันข่มอารมณ์แน่น
ทว่าการได้เป็นผู้ล่าก็ย่อมดีกว่าการเป็นเหยื่อ บางทีนี่อาจเป็นโอกาสชำระแค้นของกรทีป์ที่อดีตเคยร่างกายอ่อนแอก็ได้
เพราะแรงปรารถนาเฮือกสุดท้ายก่อนตายมีทั้งความอาลัยอาวรณ์และความเคียดแค้น..
“พี่ติณณ์เคยเจอพวกเขาเหรอ” นัยน์ตาคู่สวยวูบไหวไปมา ไม่ใช่เพราะในใจของเธอเคืองขุ่นคนที่เป็นสาเหตุให้เพตาจากโลกใบนี้ไป แต่เป็นเพราะเธอห่วงคียติณณ์ต่างหาก
ต่อให้กลับชาติมาเกิดใหม่อีกครั้ง คนเหล่านั้นก็จำไม่ได้อยู่ดีว่าเคยทำอะไรไว้บ้างในชาติก่อน
มีแค่คียติณณ์ที่ยังจมปรักอยู่กับกรทีป์..
“ใช่.. คุณยายแล้วก็พี่ธีรุตม์”
“คุณยายเหรอคะ”
เจ้าของใบหน้าคมคายเปรยสายตามองภาพวาดของเพตา ความรู้สึกรุ่มร้อนเหมือนไฟแค้นสุมในอก
ทุกความเจ็บปวดที่เคยได้รับ
